Það var einn dag að Mörður kom til Bergþórshvols. Þeir gengu þegar á tal,
Njálssynir og Kári. Mörður rægir Höskuld að vanda sínum og hefir nú enn
margar nýjar sögur og eggjar einart Skarphéðin og þá að drepa Höskuld og
kvað hann mundu verða skjótara að bragði ef þeir færu eigi þegar að honum.
"Gera skal þér kost á þessu," segir Skarphéðinn, "ef þú vilt fara með oss og
gera að nokkuð."
"Það vil eg til vinna," segir Mörður. Og bundu þeir það með fastmælum og
skyldi hann þar koma um kveldið.
Bergþóra spurði Njál: "Hvað tala þeir úti?"
"Ekki er eg í ráðagerð með þeim," segir Njáll. "Sjaldan var eg þá frá
kvaddur er hin góðu voru ráðin."
Skarphéðinn lagðist ekki niður um kveldið og ekki bræður hans né Kári. Þessa
nótt hina sömu kom Mörður ofanverða. Tóku þeir þá vopn sín Njálssynir og
Kári og riðu í braut.
Þeir fóru þar til er þeir komu í Ossabæ og biðu þar hjá garði nokkurum.
Veður var gott og sól upp komin.
111. kafli
Í þenna tíma vaknaði Höskuldur Hvítanesgoði. Hann fór í klæði sín og tók
yfir sig skikkjuna Flosanaut. Hann tók kornkippu og sverð í aðra hönd og fer
til gerðisins og sáir niður korninu.
Þeir Skarphéðinn höfðu það mælt með sér að þeir skyldu allir á honum vinna.
Skarphéðinn spratt upp undan garðinum. En er Höskuldur sá hann vildi hann
undan snúa.
Þá hljóp Skarphéðinn að honum og mælti: "Hirð eigi þú að hopa á hæl,
Hvítanesgoðinn" og höggur til hans og kom í höfuðið og féll Höskuldur á
knéin.
Hann mælti þetta við er hann féll: "Guð hjálpi mér en fyrirgefi yður."