Eftir það tóku þeir langskip eitt og fóru út til kaupskipsins. Þráinn
kennir ferð jarls og stendur upp og fagnar honum blíðlega.

Jarl tók því vel og mælti svo: "Manns þess leitum vér er heitir
Hrappur og er íslenskur. Hann hefir gert oss hvetvetna illt. Viljum
vér nú þess biðja yður að þér seljið hann fram eða segið til hans."

Þráinn mælti: "Vissuð þér að eg drap útlaga yðvarn herra og hætti þar
til lífi mínu og þá eg fyrir það af yður stórsæmdir."

"Meiri sæmdir skalt þú nú hafa," segir jarl.

Þráinn hugsaði fyrir sér og þóttist eigi vita hvað jarl mundi mest
meta. Þrætir nú þó að Hrappur sé þar og bað jarl leita. Jarl hafði
lítið við það og gekk á land og í braut frá öðrum mönnum og var þá
reiður mjög svo að engi maður þorði við hann að mæla.

Jarl mælti: "Vísið mér til Njálssona og skal eg nauðga þeim til að
þeir segi mér hið sanna."

Þá var honum sagt að þeir höfðu út látið.

"Ekki má það þá," segir jarl, "en vatnkeröld tvö voru þar við skipið
Þráins og má þar maður vel hafa fólgist í. Og ef Þráinn hefir fólgið
hann þá mun hann þar í hafa verið og munum vér nú fara í annað sinn
að finna Þráin."

Þráinn sér þetta, að jarl ætlar enn út, og mælti: "Svo reiður sem
jarl var næstum þá mun hann nú vera hálfu reiðari og liggur nú við
líf allra manna þeirra er á skipinu eru ef nokkur segir til Hrapps."

Þeir hétu allir að leyna því að hver var um sig mjög hræddur. Þeir
tóku sekka nokkura úr búlkanum en létu Hrapp koma þar í staðinn. Fóru
nú aðrir sekkar á hann ofan þeir er léttir voru. Nú kemur jarl er
þeir höfðu um Hrapp búið. Þráinn kvaddi vel jarl. Jarl tók kveðju
hans og ekki skjótt. Sáu þeir að jarl var allmjög reiður.

Jarl mælti til Þráins: "Sel þú fram Hrapp því að eg veit víst að þú
hefir fólgið hann."

"Hvar mun eg hafa fólgið hann herra?" segir Þráinn

"Þér mun það kunnigast," segir jarl, "en ef eg skal geta til þá ætla
eg að þú hafir áðan fólgið hann yahí vatnkeröldum þeim er hér voru
við skipið."