Í þessu varð þeim litið til hafs. Sjá þeir þá að skip fara sunnan fyrir
nesið og voru eigi færri en tíu. Þeir róa mikinn og stefna að þangað. Er þar
skjöldur við skjöld. En á því skipi er fyrst fór stóð maður við siglu. Sá
var í silkitreyju og hafði gylltan hjálm en hárið bæði mikið og fagurt. Sjá
maður hafði spjót gullrekið í hendi.

Hann spurði: "Hverjir eiga hér leik svo ójafnan?"

Helgi segir til sín og sagði að í móti voru þeir Grjótgarður og Snækólfur.

"En hverjir eru stýrimenn?" sagði sjá.

Helgi svaraði: "Bárður svarti er lifir en annar er fallinn hér fyrir
víkingum og hét sá Ólafur en bróðir minn heitir Grímur er mér fylgir."

"Eruð þið íslenskir menn?" segir sjá.

"Svo er víst," segir Helgi.

Hann spurði hvers synir þeir væru. Þeir sögðu.

Þá kannaðist hann við og mælti: "Nafnfrægir eruð þér feðgar."

"Hver ert þú?" segir Helgi.

"Kári heiti eg og er Sölmundarson."

"Hvaðan komst þú að?" segir Helgi.

"Úr Suðureyjum," segir Kári.

"Þá ert þú vel að kominn," segir Helgi, "ef þú vilt veita oss nokkuð."

"Veita slíkt sem þér þurfið," segir Kári, "eða hvers beiðið þér?"

"Veita þeim atlögu," segir Helgi.

Kári sagði að svo skyldi vera.

Lögðu þeir þá að þeim og tókst þá bardagi í annað sinn. En er þeir hafa
barist um hríð hleypur Kári upp á skip til Snækólfs. Hann snýr í móti Kára
og höggur til hans. Kári hleypur yfir slá eina er lá um þvert skipið aftur
öfugur. Snækólfur hjó í slána svo að fal báða eggteina sverðsins. Kári
höggur til hans og kom sverðið á öxlina og varð höggið svo mikið að hann
klauf frá ofan höndina og hafði Snækólfur þegar bana. Grjótgarður skaut
spjóti til Kára. Kári sá það og hljóp í loft upp en spjótið missti hans. Í
því voru þeir Grímur og Helgi komnir til móts við Kára. Hleypur þá Helgi að
Grjótgarði og leggur sverði í gegnum hann og varð það hans bani. Gengu þeir
þá um skip öll með báðum borðum. Menn báðu sér þá griða. Gáfu þeir þá grið
öllum en tóku fé allt. Eftir það leggja þeir skipin öll undir eyjarnar út og
hvíldust þar um hríð.