Njáll svaraði: "Varst þú á Þingskálaþingi um haustið?"

"Var eg víst," segir Mörður.

"Heyrðir þú," segir Njáll, "að Gunnar bauð honum alsætti?"

"Heyrði eg víst," segir Mörður.

"Þá friðhelgaði eg Gunnar," segir Njáll, "til allra löglegra mála."

"Rétt er þetta," segir Mörður, "en hví sætti það að Gunnar lýsti vígi
Hjartar á hendur Kol þar sem Austmaðurinn vó hann?"

"Rétt var það," segir Njáll, "þar sem hann kaus hann til veganda fyrir
vottum."

"Rétt mun þetta víst," segir Mörður, "en fyrir hvað stefndi Gunnar þeim
öllum til óhelgi er fallið höfðu?"

"Eigi þarft þú þessa að spyrja," segir Njáll, "þar sem þeir fóru allir til
áverka og manndrápa."

"Eigi kom það fram við Gunnar," segir Mörður.

"Bræður Gunnars voru þeir Hjörtur og Kolskeggur," segir Njáll, "og hafði
annar bana en annar sár á sér."

"Lög hafið þér að mæla," segir Mörður, "þó að hart sé undir að búa."

Þá gekk fram Hjalti Skeggjason úr Þjórsárdal og mælti: "Ekki hefi eg hlutast
til málaferla yðvarra en nú vil eg vita hvað þú vilt Gunnar fyrir mín orð
gera og vináttu."

"Hvers beiðist þú," segir Gunnar.

"Þess," segir Hjalti, "að þú leggir málin öll til jafnaðardóms og dæmi góðir
menn."

Gunnar mælti: "Þá skalt þú aldrei vera í móti mér við hverja sem eg á um."

"Því vil eg heita þér," segir Hjalti.

Eftir það átti hann hlut að við mótstöðumenn Gunnars og kom því við að þeir
sættust allir og eftir það veittu hvorir öðrum tryggðir. En fyrir áverka
Þorgeirs kom legorðssökin en skógarhöggið fyrir áverka Starkaðar. Bræður
Þorgeirs voru bættir hálfum bótum en hálfar féllu niður fyrir tilför við
Gunnar en jafnt skyldi vera víg Egils og sökin Tyrfings. Fyrir víg Hjartar
skyldi koma víg Kols og Austmannsins. Þá voru aðrir bættir hálfum bótum.
Njáll var í gerð þessi og Ásgrímur Elliða-Grímsson og Hjalti Skeggjason.
Njáll átti fé mikið undir Starkaði og þeim í Sandgili og gaf hann það allt
Gunnari til bóta þessa. Svo átti Gunnar marga vini á þingi að hann bætti þá
þegar upp vígin en gaf gjafar mörgum höfðingjum þeim er honum höfðu lið
veitt og hafði hann af hina mestu sæmd af málinu. Og urðu allir á það sáttir
að engi væri hans jafningi í Sunnlendingafjórðungi.