"Hví mundi það sæta?" segir Hallgerður.

Þær svöruðu: "Það sagði hann að þar yrði taða betri en annars staðar."

"Misvitur er Njáll," segir Hallgerður, "þar er hann kann til hversvetna
ráð."

"Hvar er í því?" sögðu þær.

"Það mun eg til finna er satt er," segir Hallgerður, "er hann lét eigi aka í
skegg sér að hann væri sem aðrir karlmenn og köllum hann nú karl hinn
skegglausa en sonu hans taðskegglinga og kveð þú um nokkuð Sigmundur og lát
oss njóta þess er þú ert skáld."

Hann kveðst þess vera albúinn og kvað þegar vísur þrjár eða fjórar og voru
allar illar.

"Gersemi ert þú," sagði Hallgerður, "hversu þú ert mér eftirlátur."

Gunnar kom að í þessu. Hann hafði staðið fyrir framan dyngjuna og heyrt á
öll orðtækin. Þeim brá mjög við er þau sáu hann inn ganga. Þá þögnuðu allir
en áður hafði þar verið háreysti mikið og hlátur.

Gunnar var reiður mjög og mælti til Sigmundar: "Heimskur maður ert þú og
óráðhollur. Þú hrópar sonu Njáls og sjálfan hann er þó er mest vert en slíkt
sem þú hefir áður af gert við þá og mun þetta vera þinn bani. En ef nokkur
maður hermir þessi orð þá skal sá í brautu verða og hafa þó reiði mína."

En svo var þeim öllum ótti mikill að honum að engi þorði þessi orð að herma.
Síðan gekk hann í braut.

Farandkonurnar töluðu um með sér að þær mundu taka laun af Bergþóru ef þær
segðu henni þetta, fóru síðan ofan þangað og sögðu Bergþóru á laun ófregið.

Bergþóra mælti er menn sátu undir borðum: "Gjafar eru yður gefnar feðgum og
verðið þér litlir drengir af ef þér launið engu."

"Hversu eru gjafar þær?" segir Skarphéðinn.

"Þér synir mínir eigið allir eina gjöf saman. Þér eruð kallaðir
taðskegglingar en bóndi minn karl hinn skegglausi."

"Ekki höfum vér kvenna skap," segir Skarphéðinn, "að vér reiðumst við öllu."