Þjóstólfur hafði barið húskarl Höskulds og rak Höskuldur hann í braut. Hann
tók hest sinn og vopn sín og mælti við Höskuld: "Nú mun eg á braut fara og
koma aldrei aftur."
"Allir munu því fagna," segir Höskuldur.
Þjóstólfur reið til þess er hann kom til Varmalækjar. Hann hafði þar góðar
viðtökur af Hallgerði en eigi illar af Glúmi. Hann sagði Hallgerði að faðir
hennar hefði hann á braut rekið og bað hana ásjá. Hún svaraði honum því að
hún kveðst honum engu mega heita um þarvist hans fyrr en hún fyndi Glúm.
"Fer vel með ykkur?" segir hann.
"Vel er um ástir okkrar," segir hún.
Síðan gekk hún til máls við Glúm og lagði hendur upp um háls honum og mælti:
"Skalt þú veita mér bæn þá er eg mun biðja þig?"
"Veita mun eg þér ef þér er sæmd í," segir hann, "eða hvers vilt þú biðja?"
Hún mælti: "Þjóstólfur er rekinn í braut vestan þaðan og vildi eg að þú
leyfðir honum að vera hér. En eg vil þó eigi þvert taka ef þér er lítið um."
Glúmur mælti: "Nú er þér fer svo vel skal eg veita þér þetta en seg að hann
skal í brautu verða ef hann tekur nokkuð illt til."
Hún gengur til Þjóstólfs og segir honum.
Hann svaraði: "Nú fer þér enn vel sem von var að."
Síðan var hann þar og sat á sér um hríð en þar kom að hann þótti þar öllu
spilla. Tók hann þá að hlífast við engan mann nema við Hallgerði en hún
veitti honum aldrei eftirmæli þá er hann átti við aðra. Þórarinn bróðir
Glúms taldi á við hann er hann lét Þjóstólf þar vera og kvað illa gefast
mundu og fara enn sem fyrr ef hann væri þar. Glúmur svaraði vel og brá þó á
sitt ráð.