--- In norse_course@yahoogroups.com, "Fred and Grace Hatton"
<hatton@...> wrote:

>
> I've made a try at the first page where Llama Nom left off. There

are many

> blanks, but perhaps the wiser folk can fill them in or correct

mistakes. I

> have no idea where one sentence ends and another begins.

You did well, Grace. No need for sheepishness there! Have you looked
at manuscripts before? It was mostly just the abbreviations that were
a problem. As for where one sentence ends and the next begins, I'm
not sure if even the author knew that ;) There seems to be a very
long "if" clause, which then gets interrupted, then resumes with
another "if", unless of course I've misunderstood it. Here's my
attempt, anyway, first the manuscript spelling transcribed, then in
Norse Course spelling. As I say, I don't have much experience of
looking at medieval manuscripts (and no knowledge at all of medieval
Norse law), so this might not be very reliable... Grammar point: the
1st person plural ending of verbs appears as -u (rather than -um) in
this text, when the pronoun 'vér' "we" follows.

? = a guess
() = expanded abbreviation
& = abbreviation for 'ok'
£ = the long variant of 's', used interchangeably with 's'.

>her hefr rettar bætr hakonar k(onu)ngs sonar magn(uss) k(onu)ngs

Sva hofu uer & £purt vm oveniv þa sem fra(m) hef(er) farit jlandenu
meir en vera £kyldi vm sauðfenað m(ann)a. & os hæf(er) æ(ig)i lengr
lata sua buit £tanda. & at huer matte sit haua. Nv ef .ij. menn æða
fleiri eigu £a/ð saman j einum haga & vilia þ(ei)r £kera baðir sin
sauð. þan fyr£t sem omarkaðr er. huart sem þat ero lomb æða gamlir
sauðir. & hef(er) þ(at) hv(er?) er tekr með hundi æða oðru(m) velum.
huart sem han a æða æigi. Nv af þui at os li£t sua & oðrum £kynsamum
m(onn)om. at þat ber æigi vari tign at nockor olaug hæfi£t vp
ilandenu. þa geru u(er) þa grein a. ef maðr uil taka lomb æða gamlan
sauð sin omarkaðan. þa £(kal?) han fa til .ii. vitni £kilrik at þat er
hans sauðr & þar kenna þeir moðr? til. fallera£t þeim þat suari fyrir
sem han atti æcki j.

Hér hefr réttarboetr Hákonar konungs sonar Magnúss konungs.
Svá höfu vér ok spurt um óvenju þá sem fram hefir farit í landinu
meirr en vera skyldi um sauðfénað manna, ok oss hoefir eigi lengr láta
svá búit standa, ok at hverr mátti sitt hafa. Nú ef tveir menn eða
fleiri eigu sauð saman í einum haga ok vilja þeir skera báðir sinn
sauð þann fyrst sem ómarkaðr er, hvárt sem þat eru lömb eða gamlir
sauðir, ok hefir þat hverr er tekr með hundi eða öðrum vélum, hvárt
sem hann á eða eigi; nú af því at oss lízt svá ok öðrum skynsömum
mönnum, at þat berr eigi várri tign at nökkur ólög hefisk upp í
landinu, þá gøru vér þá grein á: ef maðr vil taka lömb eða gamlan sauð
sinn ómarkaðan, þá skal hann fá til tvá vitni skilrík at það er hans
sauð ok þar kenna þeir móður? til. Fallerask þeim þat svari fyrir sem
hann átti ekki í.

vm haga gongr & kensl.
En maðr gengr j haglendi annars mans & rekr brott fenað hans h(on)um
til £kaða sua at halfrar merkr er uerðr. gialde fulrette þ(ei)m sem
þan fenað attj. se(m) han er maðr til. & .lj. mork .s. k(onun)gi. jafn
goðan sem aðr uar. En ef m(að)r kennir þat manne at han hauj verit með
hundum i haglendum hans & gort honum £kaða. bæti

Um hagagöngr ok kennsl.
En maðr gengr í haglendi annars manns ok rekr brott fánað hans honum
til skaða svá at hálfrar merkr er verðr, gjaldi fullrétti þeim sem
þann fénað átti, sem hann er maðr til, ok 51? mörk s(ilfrs?) konungi,
jafngóðan sem áðr var. En ef maðr kennir þat manni at hann hafi verit
með hundum í haglendum hans ok gört honum skaða, boeti...