Hún mælti: "Nú er eg að raun komin um það er mig hefir lengi grunað að þú
mundir eigi unna mér svo mikið sem þú sagðir jafnan er þér þótti eigi þess
vert að við mig væri um talað þetta mál enda þykir mér ráð þetta eigi svo
mikils háttar sem þér hétuð mér."
Og fannst það á í öllu er hún þóttist vargefin.
Höskuldur mælti: "Ekki legg eg svo mikið við ofmetnað þinn að hann standi
fyrir kaupum mínum og skal eg ráða en eigi þú ef okkur skilur á."
"Mikill er metnaður yðvar frænda," segir hún, "og er það eigi undarlegt að
eg hafi nokkurn" og gekk á braut síðan.
Hún fann fóstra sinn Þjóstólf og segir honum hvað ætlað var og var henni
skapþungt.
Þjóstólfur mælti: "Ger þú þér gott í skapi. Þú munt vera gefin í annað sinn
og munt þú þá eftir spurð því að alls staðar mun eg gera að þínu skapi nema
þar er faðir þinn er eða Hrútur."
Síðan tala þau ekki um fleira.
Höskuldur bjó veislu og reið að bjóða mönnum til og kom á Hrútsstaði og
kallar Hrút út til máls við sig. Hann gekk út og gengu þeir á tal og sagði
Höskuldur honum kaupmála allan og bauð honum til boðs "og vildi eg frændi að
þér þætti eigi verr þótt eg gerði þér eigi orð áður en kaupmálið réðst."
"Betur þætti mér að eg kæmi hvergi í nánd," segir Hrútur, "því að hvorigu
mun í þessu kaupi gifta, honum né henni. En þó mun eg fara til boðs ef þér
þykir sæmd í."
"Það þykir mér víst," sagði Höskuldur og reið heim síðan.
Ósvífur og Þorvaldur buðu og mönnum og var eigi boðið færra en hundraði.
Maður er nefndur Svanur. Hann bjó í Bjarnarfirði á bæ þeim er heitir á
Svanshóli. Það er norður frá Steingrímsfirði. Svanur var fjölkunnigur mjög.
Hann var móðurbróðir Hallgerðar. Hann var ódæll og illur viðureignar. Honum
bauð Hallgerður til boðs síns og sendi Þjóstólf eftir honum. Hann fór og
voru vináttumál með þeim þegar.