No shame in bailing out now, if you want a respite before
Hrafnkell. But just in case anyone's itching for more, here´s the
first half of chapter 2.


Björn hét maðr. Hann var ráðgjafi konungs. Honum var allt illa
gefit, er honum var sjálfrátt. Hann var lyginn ok lymskr at öllu, en
þó eigi at síðr var hann inn mesti kappi ok varði land konungs fyrir
víkingum, ok því mat konungr hann mikils. Björn öfundaði þat mjök,
at Illugi var svá kærr Sigurði konungssyni, ok svá kom, at hann
rægði hann við þá feðga ok sagði Illuga vera ótrúan konungssyni.
Konungr hlýddi á þetta, en Sigurðr trúði því ekki.

Ferr nú svá fram um nokkura tíma, at Sigurðr konungsson er heima hjá
föður sínum í mikilli sæmd ok virðingu. Einn tíma bað Sigurðr föður
sinn at fá sér skip ok menn ok segist vilja ór landi at afla sér
fjár ok frægðar. Konungr sagði, at þat skyldi á mánaðarfresti búit
vera, -- "ok Björn skal fara með þér," segir konungr, "en Illugi vil
ek heima sé."

Sigurðr svarar: "At vísu vil ek, at Illugi fari."

En konungr sagði Björn skyldi fylgja honum, -- "því at hann er
hverjum kappa meiri ok bilar aldri í stríði. Hann mun þér vera hollr
ok trúr, sem hann hefir mér verit," sagði konungr, ok skilja þeir nú
tal sitt.

Eptir þetta gengr konungsson til Sviða ok segir Hildi tal þeira
feðga. Hún segir son sinn ungan vera ok eigi í hernað fara mega. "Er
hann ok ekki reyndr," segir hún, "vilda ek ok ekki heldr, at Björn
brygði honum því, at hann þyrði ekki at berjast með þér í orrostu."
Lýkr Hildr svá máli, en konungsson ferr heim til hallar ok er mjök
óglaðr.