Sorry it's late.  Post comments and corrections to translations after March 1.

____________________________________________________________

 

Sonu þína ok dœtr skulum vit í brott leysa með minni forsjá

 

ok efla þau svá, at þau mætti fá góða kosti af því.  Ok allt,

 

er þú veizt í mínum hirzlum vera ok þú þarft at hafa heðan af,

 

þá skaltu mér til segja ok eigi fyrir skart sitja heðan af

 

um þá hluti, sem þú þarft at hafa.

 

Skaltu búa, meðan þér þykkir gaman at,

 

en fara þá hingat, er þér leiðisk.

 

Mun ek þá annask þik til dauðadags.

 

Skulum vit þá vera sáttir.  Vil ek þess vænta,

 

at þat mæli fleiri, at sjá maðr sé vel dýrr.' 

 

 

'Ek vil eigi þennan kost', segir Þorbjõrn.

 

 

'Hvern viltu þá?' segir Hrafnkell.

 

 

Þá segir Þorbjõrn:  'Ek vil, at vit takim menn til gørðar með okkr.'

 

 

Hrafnkell svarar:  'Þá þykkisk þú jafnmenntr mér,

 

ok munum vit ekki at því sættask.'

 

 

Þá reið Þorbjõrn í brott ok ofan eptir Hrafnkelsdal.

 

Hann kom til Laugarhúsa ok hittir Bjarna, bróður sinn,

 

ok segir honum þessi tíðendi, biðr,

 

at hann muni nõkkurn hlut í eiga um þessi mál.

 

 

Bjarni kvað eigi sitt jafnmenni við at eiga, þar er Hrafnkell er.

 

'En þó at vér stýrim penningum miklum,

 

þá megum vér ekki deila af kappi við Hrafnkel,

 

ok er þat satt, at sá er svinnr, er sik kann.

 

Hefir hann þá marga málaferlum vafit,

 

er meira bein hafa í hendi haft en vér.

 

Sýnisk mér þú vitlítill við hafa orðit,

 

er þú hefir svá góðum kostum neitat.

 

Vil ek mér hér engu af skipta.'