Bơðvarr leyndisk í brott um nóttina; hann lætr Hơttr fara með sér, ok gørir hann þat nauðugr ok kallaði hann sér stýrt til bana.  Bơðvarr segir at betr mundi til takask.  Þeir ganga í brott frá hơllinni, ok verðr Bơðvarr at bera hann, svá er hann hræddr.  Nú sjá þeir dýrit, ok því næst oepir Hơttr slíkt sem hann má ok kvað dýrit mundu gleypa hann.  Bơðvarr bað bikkjuna hans þegja ok kastar honum niðr í mosann, ok þar liggr hann ok eigi með ơllu óhræddr.  Eigi þorir hann heim at fara heldr.  Nú gengr Bơðvarr móti dýrinu; þat hoefir honum, at sverðit er fast í umgjơrðinni, er hann vildi bregða því.  Bơðvarr eggjar nú fast sverðit ok þá bragðar í umgjơrðinni, ok nú fær hann brugðit umgjơrðinni svá at sverðit gengr ór slíðrunum, ok leggr þegar undir boegi dýrsins ok svá fast at stóð í hjartanu, ok datt þá dýrit til jarðar dautt niðr.  Eptir þat ferr hann þangat sem Hơttr liggr.  Bơðvarr tekr hann upp ok berr þangat sem dýrit liggr dautt.  Hơttr skelfr ákaft.  Bơðvarr mælti:  ‘Nú skaltu drekka blóð dðyrsins.’

Have fun with this!

Sarah.