Hi!

Re the end of the passage:
Þá mælti Vöggr: "Gef þú allra konunga heilastr, ok þess strengi ek heit, at verða þess manns bani, er þinn banamaðr verðr." Þá mælti konungr, ok hló við: "Litlu verðr Vöggr feginn."

Now that Haukur has kindly cleared that one up, may I just check two more points, pls?

1. Gef þú - an imperative?
2. ok hló við: "Litlu verðr Vöggr feginn." - what does that mean, pls?

Cheers,

Simon


Konungr einn í Danmörk er nefndr Hrólfr kraki; hann er ágætastr fornkonunga, fyrst af mildi ok fræknleik, ok lítillæ´ti. Þat er eitt mark um lítillæti hans, er mjök er fœrt i frásagnir, at einn lítill sveinn ok fátækr er nefndr Vöggr; hann kom í höll Hrólfs konungs; þá var konungrinn ungr at aldri ok grannligr á vöxt. Þá gekk Vöggr fyrir hann, ok sá upp á hann. Þá mælti konungrinn; "Hvat viltu mæla, sveinn, er þú sér á mik?" Vöggr svarar: "Þá er ek var heima, heyrða'k sagt, at Hrólfr konungr at Hleiðru var mestr maðr á Norðlöndum, enn nú sitr hér i hásæti kraki einn lítill, ok kalla þeir þann konung sinn." Þá svarar konungrinn. "Þú, sveinn, hefir gefit mér nafn, at ek skal heita Hrólfr kraki; enn þatt er títt, at gjöf skal fylgja nafnfesti. Nú sé ek þik enga gjöf hafa til at gefa mér at nafnfesti, þá er mér sé þægilig; nú skal sá gefa öðrum, er til hefir." Tók gullhring af hendi sér, ok gaf honum. Þá mælti Vöggr: "Gef þú allra konunga heilastr, ok þess strengi ek heit, at verða þess manns bani, er þinn banamaðr verðr." Þá mælti konungr, ok hló við: "Litlu verðr Vöggr feginn."