Norðanvindurinn og sólin.

norDanvIntYrIn o sou:lIn

Einu sinni deildu norðanvindurinn og sólin um, hvort þeirra

ei:nY sIn:I teiltY norDanvIntYrIn o sou:lIn Ym k^hvor^0t Teir:a

væri sterkara. Þau sáu þá mann í hlýrri kápu á ferð á veginum.

vai:rI ster^0kara Töi sau:Y Tau: man: i hlir:I k^hau:pY au ferD au vei:jInYm

Þeim kom þá saman um, að það þeirra skyldi teljast sterkara,

Tei:m k^ho:m Tau: sa:man Ym a Ta Teir:a scIltI t^heljas(t) ster^0kara

sem gæti neytt ferðamanninn til þess að fara úr kápunni.

se:m cai:tI neiht ferDaman:In t^hIl Tes: a fa:ra u:r k^hau:pYnI.

Norðanvindurinn tók þá til að blása af öllum mætti, en því

norDanvIntYrin t^hou:k Tau: t^hIl a plau:sa av ötlYm maihtI en Tvi:

meira sem hann blés, því þéttara vafði ferðamaðurinn kápunni

mei:ra se:m han: plje:s Tvi: Tjehtara vavDI ferDamaDYrIn k^hau:pYnI

að sér; og að lokum gafst norðanvindurinn upp. Svo fór

a sje:r o a lo:kYm kafst norDanvIntYrIn Yhp svo: fou:r

sólin að skína og það varð hlýtt. Þá fór ferðamaðurinn undir

sou:lIn a sci:na o Ta varT hliht Tau: fou:r ferDamaDYrIn YntIr

eins úr kápunni. Norðanvindurinn varð þá að kannast við,

eins u:r k^hau:pYnI norDanvIntYrIn varT Tau: a k^han:ast viD

að sólin væri sterkari en hann.

a sou:lIn vai:rI ster^0karI en han:.