Þegar er þessi sætt var handsöluð, fór Þorvaldr í brott með skyndingi, ok er Þorvaldr var skammt í brott farinn, þá dreif mikit lið at Hrafni, bæði Seldælir ok margir aðrir. Þeir váru margir vinir Hrafns, er mæltu, at þá skyldi gera eftir Þorvaldi ok drepa hann, svá berr sem hann gerðist í fjörráðum við Hrafn, er hann vildi brenna hann inni. En þat sýndist oft, at Hrafn var ógrimmr maðr ok hann vildi heldr deyja fyrir tryggðar sakir en fyrir ótryggðar. Nú vildi hann eigi gera eftir þeim Þorvaldi né drepa hann, svá sem hann átti kost, ef hann vildi, því at hann vildi eigi vinna þat til fára vetra virðingar, sem oft kunnu manna ráð verða, heldr vildi Hrafn hafa svívirðing af mönnum í orðlagi fyrir guðs sakir ok hætta svá lífi sínu til eilífrar miskunnar almáttigs guðs. Fyrir þessa tryggð Hrafns ámæltu honum margir menn, fyrir þat, er hann hafði látit Þorvald undan ganga, svá sem Guðmundr skáld Galtason segir Guðrúnu, systur Hrafns, þá er hon spurði, hvat hann heyrði rætt um málaferli þeira Hrafns. Hann sagði ok kvað vísu:

 


[Option A]

Heyrik Hrafni fjarða

hyrtælendr ámæla,

þjóð es til lymsk á láði,

línspöng, of atgöngu.

Raun mun segja sína

seimhrjóðandi góða:

Vígs es Ullr at öllu

eitrþvengs fyrirleitinn.[21]

 

[Option B]

Heyrik fjarða hyrtælendr ámæla Hrafni of atgöngu. Þjóð es til lymsk á láði, línspöng. Seimhrjóðandi mun segja sína góða raun: Vígs eitrþvengs Ullr es at öllu fyrirleitinn




[Option C]

Eg heyri menn ámæla Hrarfni fyrir atgönguna. Fólkið á jörðinni er mjög undirförult, kona. Eg mun segja frá minni góðu reynslu: Hrafn er að öllu leyti gætinn.





Þá er Þorvaldr kom í Ísafjörð, þá sagði hann allt annat um fundi þeira ok hver sætt verit hafði en var. 

   Of sumarit eftir riðu þeir Hrafn ok Þorvaldr með miklu fjölmenni báðir til alþingis. Á þingi var kníat mál þeira Þorvalds ok Hrafns. Váru í fyrstu öll vitni borin í hag Hrafni, svá sem málaefni váru til. En er Þorvaldr knokaði sína menn til ljúgvitna ok eftirmælis við sik, þá drógust þeir í málinu ok mæltu þá eftir Þorvaldi allir nema einn maðr. Sá hét Vermundr. Hann var sonr Þórðar Halldórssonar. Hann bar öll vitni eftir því, sem Hrafnsmenn báru ok verit hafði. Þar varð ekki gert um mál þeira Hrafns ok Þorvalds, því at Þorvaldr helt ekki þat, er þeir höfðu á sætzt sín í milli.



================And the above passage divided by sentences or lines================


Þegar er þessi sætt var handsöluð, fór Þorvaldr í brott með skyndingi, ok er Þorvaldr var skammt í brott farinn, þá dreif mikit lið at Hrafni, bæði Seldælir ok margir aðrir. 



Þeir váru margir vinir Hrafns, er mæltu, at þá skyldi gera eftir Þorvaldi ok drepa hann, svá berr sem hann gerðist í fjörráðum við Hrafn, er hann vildi brenna hann inni. 



En þat sýndist oft, at Hrafn var ógrimmr maðr ok hann vildi heldr deyja fyrir tryggðar sakir en fyrir ótryggðar. 




Nú vildi hann eigi gera eftir þeim Þorvaldi né drepa hann, svá sem hann átti kost, ef hann vildi, því at hann vildi eigi vinna þat til fára vetra virðingar, sem oft kunnu manna ráð verða, heldr vildi Hrafn hafa svívirðing af mönnum í orðlagi fyrir guðs sakir ok hætta svá lífi sínu til eilífrar miskunnar almáttigs guðs. 



Fyrir þessa tryggð Hrafns ámæltu honum margir menn, fyrir þat, er hann hafði látit Þorvald undan ganga, svá sem Guðmundr skáld Galtason segir Guðrúnu, systur Hrafns, þá er hon spurði, hvat hann heyrði rætt um málaferli þeira Hrafns. 



Hann sagði ok kvað vísu:

 


[Option A]

   Heyrik Hrafni fjarða



   hyrtælendr ámæla,



   þjóð es til lymsk á láði,



   línspöng, of atgöngu.



   Raun mun segja sína



   seimhrjóðandi góða:



   Vígs es Ullr at öllu



   eitrþvengs fyrirleitinn.



[Option B]

   Heyrik fjarða hyrtælendr ámæla Hrafni of atgöngu. 



   Þjóð es til lymsk á láði, línspöng. 



   Seimhrjóðandi mun segja sína góða raun: Vígs eitrþvengs Ullr es at öllu fyrirleitinn




[Option C]

   Eg heyri menn ámæla Hrarfni fyrir atgönguna. 



   Fólkið á jörðinni er mjög undirförult, kona. 



   Eg mun segja frá minni góðu reynslu: Hrafn er að öllu leyti gætinn.


 

Þá er Þorvaldr kom í Ísafjörð, þá sagði hann allt annat um fundi þeira ok hver sætt verit hafði en var. 

   



Of sumarit eftir riðu þeir Hrafn ok Þorvaldr með miklu fjölmenni báðir til alþingis. 



Á þingi var kníat mál þeira Þorvalds ok Hrafns. 



Váru í fyrstu öll vitni borin í hag Hrafni, svá sem málaefni váru til. 



En er Þorvaldr knokaði sína menn til ljúgvitna ok eftirmælis við sik, þá drógust þeir í málinu ok mæltu þá eftir Þorvaldi allir nema einn maðr. 



Sá hét Vermundr. 



Hann var sonr Þórðar Halldórssonar. 



Hann bar öll vitni eftir því, sem Hrafnsmenn báru ok verit hafði. 



Þar varð ekki gert um mál þeira Hrafns ok Þorvalds, því at Þorvaldr helt ekki þat, er þeir höfðu á sætzt sín í milli.