Hrafn spurði, hverr fyrir eldinum réði. 

Hrafn asked who ordered the fire.  



Þorvaldr svarar ok segir, at hann réð fyrir. 

Thorvaldr answers and says that he ordered (it).



Hrafn spyrr, hvat hann gæfi honum at sök, er hann bar eld at húsum hans. 

Hrafn asks what he would give him cause that he set fire to his houses.



Þorvaldr kvað margt til saka. 

Thorvaldr said (that there was) much to blame.



Hrafn spurði, hvat þat væri. 

Hranf asked what that would be.



Þorvaldr svarar, kvað Hrafn hafa verit í fjörráðum við sik, þá er hann færði ómagann í Súðavík. 

Thorvaldr answers, said Hrafn has been plotting his life against him, when he conveyed the invalid to Sudavik.



Hrafn kvað eigi þat satt vera, "því at ek vissa, hvar skip þitt var eða þú, þá er ek var í Súðavík, ok hafða ek svá mikit fjölmenni, at ek átta alls kost við þik, þess er ek vilda. 

Hrafn said it is not true, "because I knew, where you or your ship was when I was in Sudavik, and I had so many followers that I had every opportunity against you, that when I wanted.


Svá vissa ek, er þú vart í Holti í Önundarfirði, ok hafða ek þá enn ærit fjölmenni at gera slíkan þinn hlut sem at ek vilda. 

So I knew, when you were in Holdi in Onundarfirth, and I had then yet enough followers to do such a lot to you as I would want.


Nú er á hitt at líta, hvat vér skulum til þess vinna, at þú brennir eigi bæinn." 

Now it is to that to look at, what we should be worthy of that, that you don't burn the farm."



Þorvaldr svarar: "Þú skalt handsala mér sjálfdæmi fyrir þá hluti alla, er ek vil gera á hendr þér. 

Thorvaldr answers: "You shall confirm to me by shaking hands the right to judge my own case, which I will give to your hands.


Skaltu járn bera fyrir þat, at þú vildir eigi bana minn í Súðavíkrför." 

You shall equally report that, that you don't want my slaying in Sudavikfrfar."



Hrafn sagðist eigi mundu selja honum sjálfdæmi, — "fyrir því at mér mun eigi skortr liðveizlu af bragði." 

Hrafn said for himself (that he) would not deliver him the right to judge his own case "because support at once will not lack."



Þeir háðust þar við um stund, ok gátu þeir Þorvaldr eigi brenndan bæinn fyrir varnar sakir þeira manna, er fyrir váru. 

They bandied words there a while, and Thorvaldr and company didn't get burn the farm for sake of their mens' defence, who previously were.


Þá sá þeir Þorvaldr, hvar skip fóru utan eftir firðinum, skipuð mönnum ok vápnum. 

Then Thorvaldr saw them, where some ships went along the fiord from outside, manned and armed.



Þorvaldr spurði þá Hrafn, ef hann vildi þeira mál í nökkurs manns gerð leggja, en Hrafn gerðist til þess tregr, því at hann vissi sér þá liðs ván. 

Thorvaldr then asked Hrafn if we wanted their case lying in some man's arbitration, and/but Hrafn set about doing unwilling(ly) because he knew himself then (his) people's hope.



Þá áttu margir menn hlut í, at þeir skyldi sættast, ok skyldi Hrafn hafa þá nefnu um þetta mál, er honum þætti góð. 

Then many men were concerned that they should make peace, and Hrafn should then have naming concerning this case, which seemed good to him.       (Z. hlutr 5: eiga hlut í e-u or at e-u, to have part in, be concerned in)


Þorvaldr var þá fúss til sætta, er hann sá lið vápnað fara til fulltings við Hrafn. 

Thorvaldr was then eager to make peace, when he saw the armed host go to assistance to Hrafn.


Þat urðu málalok þessa fundar, at Þórðr Sturluson skyldi gera milli þeira Hrafns ok Þorvalds bæði um heimsókn ok allt þat, er honum þætti gerðar þurfa í milli þeira. 

The conclusion of the case was this finding, that Thordr Sturluson should judge between Hrafn and Thorvaldr both concerning the attack on one's home and all that which seemed to him to need armour (?) between them.