Þormóðr sá, er skotit hafði sauðnum til sauða Markúss, færði Lofti höfuð sitt um vetrinn eftir víg Markúss, en Loftr mælti, at hann skyldi sjálfr ráða fyrir höfði sínu. Um þat var kveðin vísa:
Hvatvetna grét,
hefk þat fregit,
býsn þótti þat,
Baldr ór helju.
Þó hefr hæra,
þás höfuð færði,
Þórmóðr þotit.
Þat es ólogit.[6]
Of várit næsta eftir víg Markúss var áttr sáttarfundr of þessi málaefni. Sá fundr var á Barðaströnd á þeim bæ, er at Haukabergi heitir. Fyrir þeim fundi réð Hrafn Sveinbjarnarson ok Jón prestr Brandsson ok Krákr Þórarinsson, Steinólfr prestr Ljótsson. Jón Brandsson var vinr mikill Lofts Markússonar, ok því bað hann Hrafn til at handsala fyrir Inga ok Guðlaug þingmenn sína eða fá menn til handsala.
Gellir hét maðr Steinsson ok Jóreiðar Þórólfsdóttur. Gellir átti Vigdísi Sturludóttur, en Jón Brandsson átti Steinunni Sturludóttur, en þó var sínum megin hvárr þeira at þessu máli, því at Gellir hafði tekizt á hendr Inga ok varðveitt hann á laun á bæ sínum. Gellir var hávaðamaðr mikill ok heitrammr. En þá er Gellir vissi fund þenna, safnaði hann liði ok fór með fjölmenni til þessa fundar ok hafði með sér í för Árna, er óhelgat hafði Markús. Þeir fóru með mikilli gemsan. Ok er þeir váru á för komnir, þá sagði Gellir sik fleirum mönnum andvígan en einum. Um þat var kveðin sjá vísa:
Verða nadda Nirðir,
nú emk út kominn, lúta.
"Víst munk fimm it fæsta
fella einn," kvað Gellir.[7]
Ok er þeir kómu til fundarins, þá var Lofti mjök óþokkat um þeira gems. Því skaut hann spjóti í flokk Gellis. Af því spjóti fekk sá maðr sár, er Hólmsteinn hét. Hann fell við skotit ok varð lítt sárr. Ok síðan hljóp förunautr Lofts, sá er Óttarr hét, ok hjó í flokk Gellis, en maðr vildi stöðva höggit, sá er Örnólfr hét. Hann var húskarl Steinólfs prests.
================ And the above passage divided by sentences ================
Þormóðr sá, er skotit hafði sauðnum til sauða Markúss, færði Lofti höfuð sitt um vetrinn eftir víg Markúss, en Loftr mælti, at hann skyldi sjálfr ráða fyrir höfði sínu.
Um þat var kveðin vísa:
[Version A]
Hvatvetna grét,
hefk þat fregit,
býsn þótti þat,
Baldr ór helju.
Þó hefr hæra,
þás höfuð færði,
Þórmóðr þotit.
Þat es ólogit.
[Version B]
[Note: the text I am using doesn't appear to have a version B]
[Version C]
Allir hlutir grétu Baldur úr helju.
Eg hefi frétt það.
Það þótti undur.
Þó hefir Þormóður grátið hærra, þegar hann færði höfuð sitt.
Það er engin lygi.
Of várit næsta eftir víg Markúss var áttr sáttarfundr of þessi málaefni.
Sá fundr var á Barðaströnd á þeim bæ, er at Haukabergi heitir.
Fyrir þeim fundi réð Hrafn Sveinbjarnarson ok Jón prestr Brandsson ok Krákr Þórarinsson, Steinólfr prestr Ljótsson.
Jón Brandsson var vinr mikill Lofts Markússonar, ok því bað hann Hrafn til at handsala fyrir Inga ok Guðlaug þingmenn sína eða fá menn til handsala.
Gellir hét maðr Steinsson ok Jóreiðar Þórólfsdóttur.
Gellir átti Vigdísi Sturludóttur, en Jón Brandsson átti Steinunni Sturludóttur, en þó var sínum megin hvárr þeira at þessu máli, því at Gellir hafði tekizt á hendr Inga ok varðveitt hann á laun á bæ sínum.
Gellir var hávaðamaðr mikill ok heitrammr.
En þá er Gellir vissi fund þenna, safnaði hann liði ok fór með fjölmenni til þessa fundar ok hafði með sér í för Árna, er óhelgat hafði Markús.
Þeir fóru með mikilli gemsan.
Ok er þeir váru á för komnir, þá sagði Gellir sik fleirum mönnum andvígan en einum.
Um þat var kveðin sjá vísa:
[Version A]
Verða nadda Nirðir,
nú emk út kominn, lúta.
"Víst munk fimm it fæsta
fella einn," kvað Gellir.
[Version B]
Nadda Nirðir verða lúta.
Nú emk út kominn.
"Víst munk einn fella fimm it fæsta," kvað Gellir:
[Version C]
Bardagamennirnir verða að lúta í lægra haldi.
Nú er eg kominn út.
"Vissulega mun eg einn fella ftmm menn hið fæsta," sagði Gellir.
Ok er þeir kómu til fundarins, þá var Lofti mjök óþokkat um þeira gems.
Því skaut hann spjóti í flokk Gellis.
Af því spjóti fekk sá maðr sár, er Hólmsteinn hét.
Hann fell við skotit ok varð lítt sárr.
Ok síðan hljóp förunautr Lofts, sá er Óttarr hét, ok hjó í flokk Gellis, en maðr vildi stöðva höggit, sá er Örnólfr hét.
Hann var húskarl Steinólfs prests.