Ok er hann kom í Nóreg, þá fór hann út til Íslands ok var um vetrinn á Þingvelli með Brandi, mági sínum. 

ANd when he landed in Norway, then he went out to Iceland and stayed during the winter at Thingvelli with Brandr, his in-law. 


Þá fóru þeir Hrafn ok mágar hans, Hallr Gizurarson ok Brandr, í Kallaðarnes at biðja Hallkötlu Einarsdóttur til handa Hrafni, ok þat var at ráði gert. 

Then Hrafn and his in-laws, Hallr Gizmar's son and Brandr, went to Kalladarnes to ask for the hand (in marriage) of Einar's daughter Halkotlu to Hrafn, and that was that consent (was) given.


Hallkatla var Einarsdóttir, Grímssonar, Ingjaldssonar, Grímssonar glammaðar, Þorgilssonar errubeinsstjúps. 

Hallkatla was daughter of Einar, son of Grims, son of Inghald, son of Grimr "noise-man," son of Thergil errubeinsstjúps (not sure of the meaning).


Móðir hennar var Þórey Másdóttir. 

Her mother was Thorey, daughter of Mas.


Síðan fór Hrafn vestr á Eyri, ok tók hann við fjárhlut þeim, er faðir hans ok móðir hafði átt, ok bjó á Eyri í Arnarfirði þaðan af, meðan hann lifði. 

Then Hrafn went west to Eyr, and and he was recieved with valuables, which his father and mother had owned, and he lived in Eyri in Arna's firth from that time, as long as he lived.



Hrafn tók þá við goðorði því, sem faðir hans hafði átt, ok mannavarðveizlu. 

Hrafn then received the dignity and authority of a godi, which his father had had, and man's keeping.


Þá réðu þeir Mögr ok Seldælir ok Hraunsverjar goðorð sitt undir Hrafn fyrir sakir vinsælda hans. 

Then Magr and Seldaelir and Hransverjar (were) put in the charge of Hranfn's dignity and power of a godi for the sake of his popularity.   (Z. ráða 16: r. e-t undir e-n, to put in the charge of (þá réðu þeir goðorð sitt undir Rafn))


Svá var bú Hrafns gagnauðigt, at öllum mönnum var þar heimill matr, þeim er til sóttu ok erenda sinna fóru, hvárt sem þeir vildu setit hafa lengr eða skemr. 

So Hrafn was prepared well shored, that to all men there was food at their free disposal, those who sought and went on his missions, whether they wanted to have sat longer or shorter.


Alla menn lét hann flytja yfir Arnarfjörð, þá er fara vildu. 

All men had him conveyed over Arnarfiord, when they wanted to go.


Hann átti ok skip á Barðaströnd. 

He also owned a ship at Bardastrand.


Þat höfðu allir þeir, er þurftu yfir Breiðafjörð. 

They all used it, when they needed (to go) across Breidafiord.   (Z. hafa 4: to use)


Ok af slíkri rausn Hrafns var sem brú væri á hvárumtveggja firðinum fyrir hverjum, er fara vildi. 

And of such magnificence of Hrafn was when a bridge (?) would be to both the fiords over each, who wanted to go. (??)


Svá fylgdi hans lækningu mikill guðs kraftr, at margir gengu heilir frá hans fundi, þeir er banvænir kómu til hans fyrir vanheilsu sakir, sem hér segir:

His cures thus followed god's great strength, that many went healed from his meeting, they who, deadly sick, came to him for the sake of illness, when he says:




(Your pick to translate (A), the original, (B), rearranged into normal Old Norse syntax or (C), the modernised version):


(A) Sótti Hrafn at hitta




höggusárr af fári




maðr eða meiddr at öðru




margr, hins þurfti bjargar.




Hverr gekk hodda stökkvir




heill, segik á því deili,




lóns ok leystr frá meinum




leygvarðanda ór garði.





(B) Margr maðr, höggusárr af fári eða meiddr at öðru, hinns þurfti bjargar, sótti at hitta Hrafn. 

A great man, wounded from a blow of dangerous illness or injury at others, the need saves, sought to find Hrafnr.


Hverr hodda stökkvír gekk heill ok leystr frá meinum ór garði lóns leygvarðanda. 

Who treasure springs went healed and rids injuries from a house of an inlet (leygvarðanda??).


Segik deili á því:

I say distinctive features to that: (??)




(C) Margur maður, þungt haldinn af sjúkdómi eða meiddur að öðru leyti, sá er þurfti bjargar við, leitaði á fund Hrafns. 



Sérhver maður gekk heill og leystur frá meinum sínum úr garði hins auðuga manns. 



Eg skýri rétt frá því. (end C)





Til einkis var honum svá títt, hvárki til svefns né til matar, ef sjúkir menn kómu á fund hans, at eigi mundi hann þeim fyrst nökkura miskunn veita. 

For this purpose he was so noted, neither to sleep nor to eat, if sick people found him, that he would not first grant them some mercy.


Aldrigi mat hann fjár lækning sína. 

He never charged for his cures.


Við mörgum mönnum vanheilum ok félausum tók hann, þeim er þrotráða váru, ok hafði með sér á sínum kostnaði, þangat til er þeir váru heilir.

He received many people of failing health and penniless poor, they who had come to an end, and had with himself to his cost (= he paid for their living expenses?), until they were cured.