Einarr lagði mikla ást við Ölrúnu, ok undu þeir fóstbræðr vart annars staðar en hjá þeim stallsystrum. Var þar ok hver maðr vel til þeirra, ok líðr svo at sumarkomu.


14. kafli - Af framgöngu Hrana ok Einars


Bræðr tveir eru nefndir til sögunnar. Hét annarr Arnhöfði, en annarr Hildir, víkingar miklir ok óeirðarmenn, höfðu stundum berserksgang. Þeir herjuðu víða um útstrandir ok eyjar, svo fé ok fjör manna var í námi. Þeir stýrðu sínu skipi hvorr þeirra ok kómu nú at Suðreyjum fyrsta dag sumars. Þá var Kaupa-Rauðr búinn til burtsiglingar at vanda ok hafði boðit til drykkju heima hjá sér þeim fóstbræðrum, Hrana hring ok Einari, ásamt allmörgum þar innlendum. Eyjamenn sáu til skipanna ok at þau lentu þar, sem skip Rauðs var á floti, ok létu gestir þessir mjök óþýðliga. Var nú gengit í drykkjustofu Rauðs ok gesta hans með skipafregnina ok til getit, at vera mundu berserkirnir, Arnhöfði ok Hildir. Við þetta hljóðnaði Rauðr ok gestir hans nema Hrani ok Einarr.


Tekr nú Hrani til máls ok segir: "Sjá megum vit komendur, Einarr minn."


Einarr svarar: "Ef þú vilt koma út fyrir þá, mun ek eigi nenna eftir at sitja. Vildi ek nú, at eyjamenn hér nálægir hertu upp hugi sína ok fylgdu okkr, ef á liggr."


Gengu menn nú út at sjá til hafnarinnar, ok leizt þeim svo á sem til var getit. Var því safnat strax mönnum af þeim Hrana ok Einari úr næstu stöðum. Víkingana bar nú mjök brátt at þar, sem Rauðr kaupmaðr var ok hinir allir. Höfðu þeir eigi orðit varir við manna ádráttinn, fyrr en þeir kómu at garði þeim, er fólkit stóð undir. Var þar Rauðr kaupmaðr, þeir tveir Bárðdælingar ok átján menn aðrir. Vóru þá þeir tveir íslenzku vígligastir af öllum þeim.


Með Rauði var ætíð maðr sá, er Þórðr hét, ágæt bogaskytta, svo jafnslyngr maðr var þar ekki í þeirri list. Var hann því Dal-Þórðr kallaðr. Nokkurir vóru þar aðrir, er af honum höfðu lært, en kunnu þó eigi til jafns við hann.