Hún var sá annarr kvenkostr, sem næst gekk Signýju at raun ok sjón, ok sannaðist á henni þat þeir gömlu höfðu mælt um England í samstæðum, at þar væri stúlkur fríðar, en þær mæðgur vóru enskar at ætt. Gautr hét maðr Sunnefu ok faðir Ölrúnar, kallaðr inn stórhenti. Hann var eftir í Englandi ok synir þeirra hjóna, sem þá vóru fulltíða flestir.


Þat bar við þat sumar, er þeir Hrani ok Einarr kómu til Suðreyja um haustit, at víkingr nokkurr, Grímr at nafni, auknefndr járnkarl, tók strandhögg í einum stað við England. En sem hann kom á heimili Gauts stórhenta, er þar varð á vegi fyrir honum ásamt öðrum fleiri, var eigi bóndi né synir hans heima ok fátt annarra karlmanna. Feðgar höfðu farit þann tíma at heimboði upp í landit í einhverjum stað. Mæðgur vóru eftir heima með tvo eða þrjá karlmenn, en þeir flúðu, nær þeir sáu til Gríms ferða, en hann ok lýðr hans tóku  mæðgur í burt með sér samt allan bezta kost ok nýtiligustu hluti úr bænum, er þeir girntust eiga, samt öðru herfangi, bæði kvenfólki ok karlmönnum ok fjárhlutum, er í grennd höfðu tekit.


Nú siglir Grímr járnkarl sína leið með þetta, en sem þeir kómu nálægt Suðreyjum, hugsandi at gera þar eins, þá mættu honum hermenn á þrem skipum. Höfðu eigi þessar herteknu kvensniftir af at segja, hverjir þar kómu í móti, utan sá hét Eysteinn harðverkr, er fyrir var. Sló nú í bardaga með þeim Grími. Féll hann ok skipverjar hans í þeirri orrustu. Var þá sagt, at hann svo seiðmagnaðr hefði verit, at engi járn mættu á hann bíta. Þeir Eysteinn tóku nú kvenfólk þetta af Grími föllnum ásamt miklu öðru herfangi, ok bar kvenfólkit sik alllítt, svo hermenn aumkaði yfir ok skutu þeim á land it fyrsta í Suðreyjum með nokkurum fjárhlut. Þá staðnæmdust þær mæðgur hjá þeim Högna ok Geirþrúði.