Nú ríðr Hrani hringr at Mývatni til Þorsteins, frænda síns, í Reykjahlíð. Tók Þorsteinn honum vel ok spyrr tíðenda. Hrani sagði slíkt er til bar um vígin ok bað hann nú ásjár.
Sýndi Hrani Þorsteini sár sitt ok kvaðst heyrt hafa, at kona Gauta á Gautlandi væri inn bezti læknir. "Vildi ek, at þú færir með mér þangat ok friðmæltumst við Gauta mín vegna um víg Sigfúsar."
Þorsteinn svarar: "Vel er þat, frændi, þó ek tali þínu máli við hann um sættir. Hann er líka vinr minn ok góðr drengr, ef vel er leitat."
Ok eftir þetta riðu þeir báðir at Gautlandi ok fundu Gauta í útiskemmu sinni. Hann heilsar þeim Þorsteini vel ok spyrr tíðenda.
Þorsteinn mælti: "Erendi á ek við þik, Gauti, ok er þér þat at segja, at Sigfúss, heimamaðr þinn, er veginn af Hrana hring, frænda mínum."
Sagði Þorsteinn öll viðskipti þeirra ok kvaðst vilja koma á sættum mini Gauta ok Hrana, tekr nú upp fingrgull ok bað Gauta at þiggja.
Bónda leizt vel á hringinn, tók við ok mælti: "Illa tókst þetta til, því þó Sigfúss þætti ódæll við flesta, reyndist hann mér trúr, en sökum vináttu okkar mun ek eigi til eftirmála sækja um vígit."
Þökkuðu þeir honum orð sín, ok sýndi Hrani Gauta sár sitt ok kvaðst heyrt hafa, at Auðr, kona hans, væri bezti læknir. "Vildi ek dvelja hjá þér um hríð," segir hann, "meðan hún gerði at sárinu."
Gauti lofaði því, ok varð Hrani eftir, en Þorsteinn fór heim í Reykjahlíð. Nú skoðar Auðr sárit, ok var þat mjök vont. Var hann þar tvo mánuði til þess, at hann var nær fullgróinn, ok fór síðan heim aftr til föður síns. Bar nú eigi framar til tíðenda at sinni.