11. kafli

Þegar um morguninn í ár er Gunnar á fótum og gengur að Þorkatli og bað þá klæðast. Þeir gera svo, ganga síðan til snæðings. Eru þá og búnir hestar þeirra og stíga þeir á bak. Ríður Gunnar fyrir inn með firðinum. Þá voru íslög mikil.

Eigi létta þeir fyrr en þeir koma í Hvamm til Þórðar gellis og fagnar hann þeim vel og spurði tíðinda. Þeir sögðu slíkt er þeim líkaði.

Gunnar heimtir Þórð á mál og segir að þar er í för Hersteinn son Blund-Ketils og Þorkell trefill, "er það erindi þeirra að Hersteinn mælir til mægða við mig en til samfara við Þuríði dóttur mína eða hversu ráðlegt líst þér það? Maður er vænn og gervilegur. Hann skortir og eigi fé því faðir hans hefir það mælt að hann mundi af hendi láta búið en Hersteinn tæki við."

Þórður svarar: "Vel er mér við Blund-Ketil því að einn tíma er við Tungu-Oddur deildum á alþingi um þrælsgjöld er dæmdust á hendur honum og fór eg að heimta í foraðsillu veðri og vér þrír saman og komum um nótt til Blund-Ketils og var oss þar allvel fagnað og þar vorum vér viku. Hann skipti við oss hestum en gaf mér góð stóðhross. Slíkt reyndi eg af honum en þó líst mér svo á að eigi muni því misráðið þó að eigi sé þessu keypt."

"Svo máttu til ætla," sagði Gunnar, "að eigi mun hún föstnuð öðrum manni þó henni bjóðist því að mér líst sjá maður vasklegur og vel boðinn og mikil hætta í hversu til tekst ef þessum manni er frá vísað."

Eftir það gengur Gunnar til fundar við dóttur sína því að hún var með Þórði á fóstri og fréttir hana eftir hversu henni var um gefið.

Hún svarar að eigi er henni svo mikil manngirnd í hug að henni þætti eigi jafngott að sitja heima "því að eg á kost góðrar forsjá þar sem Þórður er frændi minn. En ykkarn vilja mun eg gera um þetta og annað."