En er þeir Snorri komu að garðinum þá er eigi getið að þeir hefðust orð við
og veittu þeir honum þegar atgöngu og mest með spjótalögum en Arnkell laust
af sér með meiðnum og gengu mjög í sundur spjótsköftin fyrir þeim en Arnkell
varð eigi sár. En er þeir höfðu látið skotvopnin þá rann Þorleifur kimbi að
garðinum og hljóp upp á garðinn með brugðið sverð en Arnkell laust
sleðmeiðnum í mót honum og lét Þorleifur þá fallast undan högginu öfugur út
af garðinum en meiðurinn koma á garðinn og gekk úr garðinum upp fyrir
jarðartorfa frosin en sleðmeiðurinn brotnaði í fjötraraufinni og hraut annar
hluturinn út af garðinum. Arnkell hafði reist við heyið sverð sitt og
skjöld. Tók hann þá upp vopnin og varðist með þeim. Varð honum þá
skeinisamt. Komust þeir þá upp í garðinn að honum en Arnkell hljóp upp á
heyið og varðist þaðan um hríð. En þó urðu þær málalyktir að Arnkell féll og
huldu þeir hann í garðinum með heyi. Eftir þetta fóru þeir Snorri heim til
Helgafells.
Um dráp Arnkels kvað Þormóður Trefilsson vísu þessa:
Fékk hinn fólkrakki,
framdist ungr sigri,
Snorri sá-orra
sverði nógs verðar.
Laust í lífs köstu
Leifa máreifir
unda gjálfrs eldi
þá er hann Arnkel felldi.

Grace Hatton
Hawley, PA