Og er þrælarnir sáu fall Hauks tóku þeir á rás og hljópu heim á leið og elti Arnkell þá allt um Öxnabrekkur.

And when the thralls saw Hawk fall they ran away and ran home on the path and chased Arnkell then all over Oxnabrekkr.

 

Hvarf þá Arnkell aftur og rak heim með sér viðarhestana, tók af þeim viðinn en lét lausa hestana og festi reipin upp á þá.

Arnkell then turned back and drove himself home with the wood (drawing) horses, unloaded the wood and let loose the horses and fastened the rope up on them.

 

Var þeim síðan vísað út með fjalli.

They were then faced out toward the mountains.

 

Ganga þá hestarnir til þess er þeir komu heim til Helgafells.

The horses then go to that when they came home to Helgafell.

 

Spurðust nú þessi tíðindi.

This news was now learned.

 

Stóð allt kyrrt þessi misseri.

Everything stood quiet this season.

 

En um vorið eftir bjó Snorri goði til vígsmálið Hauks til Þórsnessþings en Arnkell bjó frumhlaupið til óhelgi Hauki.

But during the next spring, chieftain Snorri took the preliminary steps in Hawk’s murder to the Thorness Thing, and Arnkell prepared the unholy personal assault of Hawk.

 

Og fjölmenntu mjög hvorirtveggju til þingsins og gengu með miklu kappi að þessum málum.

And there were great crowds of each of the two at the thing and they went with much zeal at this case.

 

En þær urðu málalyktir að Haukur varð óheilagur að frumhlaupinu og ónýttust mál fyrir Snorra goða og riðu við það heim af þinginu.

And they became (the) conclusion that Hawk became outlawed from the personal assault and (the) case was unsuccessful before chieftain Snorri, and with that they rode home from the Thing.

 

Voru þá dylgjur miklar með mönnum um sumarið.

(There) was then much suppressed enmity between people during the summer.

 

36. kafli

Þorleifur hét maður.

A man was named Thorleifr.

 

Hann var austfirskur og hafði orðið sekur um konumál.

He was from the east firths of Iceland and had become convicted concerning love matters.

 

Hann kom til Helgafells um haustið og beiddi Snorra goða viðtöku en hann veik honum af höndum og töluðu þeir mjög lengi áður hann fór á brott.

He came to Helgafell during the fall and asked chieftain Snorri for a good reception if he gave himself into (Snorri’s) hands, and they talked very long before he went away.

 

Eftir það fór Þorleifur inn á Bólstað og kom þar um kveldið og var þar aðra nótt.

After that Thorleifr went in to Bolstad and arrived there during the evening and stayed there another night.

 

Arnkell stóð upp snemma um morguninn og negldi saman útihurð sína.

Arnkell got up early in the morning and nailed together (does this mean “nailed shut”?) his outside door.

 

En er Þorleifur reis upp gekk hann til Arnkels og beiddi hann viðtöku.

And when Thorleifr rose up, he went to Arnkel and asked him for hospitality.

 

Hann svarar heldur seinlega og spyr ef hann hefir fundið Snorra goða.

He answers rather reluctantly and asks if he has meet (with) chieftain Snorri.

 

"Fann eg hann," segir Þorleifur, "og vildi hann engan kost á gera að taka við mér enda er mér lítið um," segir Þorleifur, "að veita þeim manni fylgd er jafnan vill sinn hlut láta undir liggja við hvern mann sem um er að eiga.”

“I met him,” says Thorleifr,” and he wanted to give no choice to take with me or is little concerning me,” says Thorleifr, “to help the men following who equally will be worsted who are subject to each man as concerning which have.” (?)

 

"Eigi kemur mér það í hug," segir Arnkell, "að Snorri kaupi sínu kaupi betur þótt hann gefi þér mat til fylgdar.”

“I don’t remember,” says Arnkell, “that Snorri made his bargain better, although he got you food for support.”

 

"Hér vil eg á halda um viðtökuna Arnkell sem þú ert," segir Þorleifur.

“I want to get hospitality here, Arnkell, as you would be,” says Thorleifr.

 

"Eigi er eg vanur," segir Arnkell, "að taka við utanhéraðsmönnum.”

“I am not accustomed,” says Arnkell, “to receive people from other districts.”