Börkur hugsar þetta mál og hugðist svo að Snorri mundi eigi lausafé hafa að
gefa við landinu ef skjótt skyldi gjalda og lagði hálft landið fyrir sex
tigu silfurs og tók þó af áður eyjarnar því að hann hugðist litlu verði þær
mundu fá en Snorri fengi aðra staðfestu. Það fylgdi og að þá skyldi þegar
upp gjalda féið og leita eigi láns undir aðra menn til þess fjár "og kjós þú
nú Snorri," sagði Börkur, "þegar í stað hvort þú vilt."
Snorri svarar: "Þess kennir nú að, Börkur frændi, að þér þykir eg févani er
þú leggur svo ódýrt Helgafellsland en undir mig kýs eg föðurleifð mína að
þessu verði og rétt fram höndina og handsala mér landið."
"Eigi skal það fyrr," segir Börkur, "en hver peningur er fyrir goldinn."
Snorri mælti til Þorbrands fóstra síns: "Hvort seldi eg þér sjóð nokkurn á
hausti?"
"Já," segir Þorbrandur og brá sjóðnum undan kápu sinni.
Var þá talið silfrið og goldið fyrir landið hver peningur og var þá eftir í
sjóðnum sex tigir silfurs.
Börkur tók við fénu og handsalar Snorra landið.
Síðan mælti Börkur: "Silfurdrjúgari hefir þú nú orðið frændi en vér hugðum.
Vil eg nú að við gefum upp óþokka þann er millum hefir farið og mun eg það
til leggja til hlunninda við þig að við skulum búa báðir samt þessi misseri
að Helgafelli er þú hefir kvikfjár fátt."
Snorri svarar: "Þú skalt njóta kvikfjár þíns og verða í brottu frá
Helgafelli."
Svo varð að vera sem Snorri vildi.
En er Börkur var í brott búinn frá Helgafelli gekk Þórdís fram og nefndi sér
votta að því að hún sagði skilið við Börk bónda sinn og fann það til foráttu
að hann hafði lostið hana og hún vildi eigi liggja undir höggum hans. Var þá
skipt fé þeirra og gekk Snorri að fyrir hönd móður sinnar því að hann var
hennar erfingi. Tók þá Börkur þann kost, er hann hafði öðrum ætlað, að hafa
lítið fyrir eyjarnar.