Slík orð sendi hann norður í Víðidal til Guðmundar mágs síns og þeirra
Ásgeirssona og það með að hann hafði lýst vígi Kjartans á hendur öllum
mönnum þeim er í tilför höfðu verið nema Óspaki Ósvífurssyni. Hann var áður
sekur um konu þá er Aldís hét. Hún var dóttir Hólmgöngu-Ljóts af
Ingjaldssandi. Þeirra son var Úlfur er síðan var stallari Haralds konungs
Sigurðarsonar. Hann átti Jórunni Þorbergsdóttur. Þeirra son var Jón faðir
Erlends hímalda, föður Eysteins erkibiskups.
Ólafur hafði lýst vígsökinni til Þórsnessþings.
Hann lét flytja heim lík Kjartans og tjalda yfir því að þá var engi kirkja
ger í Dölum. En er Ólafur spurði að Þorsteinn hafði skjótt við brugðið og
hafði tekið upp mikið fjölmenni og svo þeir Víðdælir þá lætur Ólafur safna
mönnum fyrir um alla Dali. Var það mikið fjölmenni.
Síðan sendi Ólafur lið það allt til Lauga og mælti svo: "Það er minn vilji
að þér verjið Bolla, ef hann þarf, eigi verr en þér fylgið mér því að nær er
það minni ætlan að þeir þykist nokkuð eiga eftir sínum hlut að sjá við hann,
utanhéraðsmennirnir, er nú munu brátt koma á hendur oss."
Og er þessu var skipað með þessum hætti þá komu þeir Þorsteinn og svo
Víðdælir og voru þeir hinir óðustu. Eggjaði Hallur Guðmundarson mest og
Kálfur Ásgeirsson að ganga skyldi að Bolla og leita Ósvífurssona þar til er
þeir fyndust og sögðu að þeir mundu hvergi úr héraði farnir. En með því að
Ólafur latti mjög að fara þá voru borin á milli sáttmál og var það auðsótt
við Bolla því að hann bað Ólaf einn ráða fyrir sína hönd en Ósvífur sá engi
sín efni að mæla í móti því að honum kom ekki lið frá Snorra. Var þá lagður
sættarfundur í Ljárskógum. Komu mál öll óskoruð undir Ólaf. Skyldi koma
fyrir víg Kjartans svo sem Ólafi líkaði, fé og mannsektir. Síðan var slitið
sættarfundi. Eigi kom Bolli til sættarfundarins og réð Ólafur því. Gerðum
skyldi upp lúka á Þórsnessþingi.