Og er þeir Ósvífurssynir komu til Lauga þá sögðu þeir tíðindin. Guðrún lét
vel yfir og var þá bundið um höndina Þórólfs. Greri hún seint og varð honum
aldregi meinlaus. Lík Kjartans var fært heim í Tungu. Síðan reið Bolli heim
til Lauga. Guðrún gekk í móti honum og spurði hversu framorðið væri. Bolli
kvað þá vera nær nóni dags þess.
Þá mælti Guðrún: "Misjöfn verða morgunverkin. Eg hefi spunnið tólf alna garn
en þú hefir vegið Kjartan."
Bolli svarar: "Þó mætti mér það óhapp seint úr hug ganga þótt þú minntir mig
ekki á það."
Guðrún mælti: "Ekki tel eg slíkt með óhöppum. Þótti mér sem þú hefðir meiri
metorð þann vetur er Kjartan var í Noregi en nú er hann trað yður undir
fótum þegar hann kom til Íslands. En eg tel það þó síðast er mér þykir mest
vert að Hrefna mun eigi ganga hlæjandi að sænginni í kveld."
Þá segir Bolli og var mjög reiður: "Ósýnt þykir mér að hún fölni meir við
þessi tíðindi en þú og það grunar mig að þú brygðir þér minnur við þó að vér
lægjum eftir á vígvellinum en Kjartan segði frá tíðindum."
Guðrún fann þá að Bolli reiddist og mælti: "Haf ekki slíkt við því að eg
kann þér mikla þökk fyrir verkið. Þykir mér nú það vitað að þú vilt ekki
gera í móti skapi mínu."
Síðan gengu þeir Ósvífurssynir í jarðhús það er þeim var búið á laun en þeir
Þórhöllusynir voru sendir út til Helgafells að segja Snorra goða þessi
tíðindi og það með að þau báðu hann senda sér skjótan styrk til liðveislu á
móti Ólafi og þeim mönnum er eftirmál áttu eftir Kjartan.
Það varð til tíðinda í Sælingsdalstungu þá nótt er vígið hafði orðið um
daginn að Án settist upp er allir hugðu að dauður væri. Urðu þeir hræddir er
vöktu yfir líkunum og þótti þetta undur mikið.