Jökull svarar: "Ekki þurfum vit at óttast hann, því at hann er nú dauðr ok
allt hans hyski útan Grímnir því ek gaf honum líf."
"Slíkt eru góð tíðendi," segir Hvítserkr, "ok muntu gera vel ok gefa okkr
líf."
"Svá skal vera," segir Jökull.
Eftir þat leysti hann þau ok gaf þeim vín at drekka. Váru þau þar þrjár
nætr, en fjórða daginn bjóst Jökull til heimferðar. Gáfu þau honum góðar
gjafir Grímnir ok Gnípa, tafl vænt ok góð klæði með guðvef ok sverð þriðja,
er Jökull bar síðan alla sína ævi, ok kallaði þat Grímnisnaut, ok marga aðra
fáséna gripi ok hvat hann vildi eiga ok í burtu hafa Báðu hvárir aðra vel
fara. Var Grímnir þar eftir ok Gnípa, en þau systkin gengu með Jökli ok kómu
til skálans. Allir fögnuðu vel Jökli ok félögum hans.
Leið nú svá vetrinn. En sumardag inn fyrsta kómu Grímnir ok Gnípa, ok
heilsuðu hvárir öðrum vel. Grímnir bað Jökul ganga með sér ofan til sjóvar.
Hann gerði svá. En er þeir kómu þar, sá hann skip með rá ok reiða fljóta
fyrir landi með farmi.
Grímnir mælti: "Hér er bátr, er ek vil gefa þér ok Gnípa, vinkona þín. Höfum
vit barit hann saman í vetr."
Jökull þakkaði þeim vel ok mælti: "Ek vil hér í mót gefa þér, Gnípa, allt
þat góz, er var í helli föður þíns."
Þau þökkuðu honum bæði ok báðu hann kalla á sik, ef hann þyrfti lítils við.
"Skal okkr ekki hægt um vera, ef eigi förum. Munum vér skilja hér at sinni
at sýn, en eigi at vináttu," - gengu síðan heim, en Jökull bað menn sína at
hraða sér. Þeir gerðu svá, stigu á skip ok létu í haf.
Jökull mælti: "Hvert skulum vér heðan halda?"