Þetta undrast Grímnir, hverju gegna muni, at faðir hans var veginn, en sér
engan mann, stökkr upp ok lætr sópa greiprnar um allan hellinn. Þetta þykkir
Jökli allmikit gaman, tekr af sér gullit ok vill eigi leynast lengr. Þat sér
Grímnir ok ræðr á hann, ok takast þeir fangbrögðum ok glíma allsterkliga,
svá flest hlýtr upp at ganga. Verðr þat um síðir, at Grímnir fellr.
Þetta sér Gnípa, skellir upp ok hlær ok mælti: "Nú gerði gæfumuninn, sem
betr var, ok mundu, Jökull minn, hverju þú hefir lofat."
Jökull mælti: "Góðs ertu maklig af mér. Nú eru tvenn kostaboð, Grímnir, sá
eini ek drep þik nú þegar í stað, sá annarr, at þú eigir Gnípu, vinkonu
mína, ok skaltu vera konungr yfir Jötnaheimi, sem faðir þinn var. Vil ek ok
gefa þér allan auð eftir föður þinn."
Grímnir játar þessu. Lætr Jökull hann nú upp standa, ok ganga innar eftir
hellinum. Þar var fagrt um at sjást, gull ok silfr nóg ok góð klæði. Hann
skimast um hellinn ok sér, at þar eru tveir menn, lítt haldnir, karlmaðr ok
kona. Sitja þau bæði á einum stól ok eru strengd niðr við stólinn með
járnhlekkjum sterkum. Þau váru bæði mögr ok þó fögr at áliti. Jökull gekk at
stólnum ok spyrr þau at heiti.
Hann segir: "Ek heiti Hvítserkr, sonr Soldáns konungs af Serklandi, en
systir mín Marsibilla. Skrámr jötunn heillaði okkr hingat. Ætlaði hann
Grímni, syni sínum, systur mína. Höfum vit verit hér fimm vetr. Er ek nú
fimmtán vetra, en systir mín þrettán vetra. Hefir því valdit Marsibilla, at
ek hefi svá lengi lifat, því at hon sagði þeim feðgum, at nornir hefðu spát
henni, at hon mundi deyja þegar í stað, ef ek væra í hel sleginn, en þeir
trúðu því. Nú ef Skrámr vissi þat þú værir hér, mundi hann láta drepa þik ok
hafa þik í spað, því svá hefir hann fleirum gert."