Þóttist Búi nú vita að það mundi vera Dofri. Gekk hann þá fyrir hann og
mælti svo: "Sit heill Dofri konungur með hirð glaða."
Dofri tók vel orðum hans og mælti til dóttur sinnar: "Er þetta það skeggbarn
er þú sagðir mér frá í gær?"
"Svo er faðir," sagði Fríður.
Dofri mælti: "Fáir koma slíkir úr Mannheimum nema Haraldur konungur fóstri
minn. Hann er langt fyrir alla. Eða hvert er þitt erindi til vor?"
Búi mælti: "Því er eg hér kominn að biðja yður jólavistar. Er eg útlenskur
maður en heyrt margt sagt af frægð yðvarri. Nú þótti mér ófróðlegt að sjá
eigi svo tígulegan höfðingja."
Dofri segir: "Vel mælist þér. Vil eg að þú sért með oss. Skaltu drekka inni
með oss um daga. Viljum vér þá eiga tal við þig. Skaltu skipa öndugi hið
óæðra. En á kveldum skuluð þið Fríður dóttir mín skemmta ykkur í stofu
hennar því að þér mun þá þykja húskarlar mínir heldur leikmiklir."
Búi þakkaði með fögrum orðum höfðinglegt boð og fagra tilskipan. Gekk hann
þá um þvert gólf og Fríður með honum. Hún bað þá upp standa þrjá er þar sátu
áður. Og svo var. Síðan lét hún taka undir þau fögur hægindi og settust þau
þar á, sátu þar um daginn. Dofri spurði Búa margra hluta en hann leysti úr
öllum vel. En er aftna tók gengu þau fyrir Dofra og heilsuðu á hann. Hann
bað þau vel fara. Gengu þau þá til herbergis hennar og voru þar um nóttina.
Með þeim hætti liðu jól úr garði.
Affaradag jóla gekk Búi fyrir Dofra og mælti: "Þér hafið veitt mér
höfðinglega sem von var að. Nú þó að mér þyki hér gott þá skal eg þó eigi
ásætni við yður hafa."
Dofri mælti: "Þú Búi skalt vera hér velkominn í allan vetur ef þér þykir það
betra."
Búi þakkar honum nú af nýju sinn velgerning. Héldu þau Fríður nú sínum
háttum sem fyrr var sagt.
Leið nú á veturinn og er fár nætur voru til sumars mælti Búi til Fríðar:
"Hverja ætlan hefir þú á að verða skuli mitt erindi? Eg vil biðja þig að þú
leggir til nokkur orð við föður þinn."