Leia konungsdóttir reiddisk mjǫk, ok hljóp þegar ýr glugga í rúmi sínu. Ok
es Hólmgǫngu-Hani leit niðr ýr glugga, sá hann, at harkabátr fór þar hjá
Dauðastjǫrnu, ok bar harka stœrra skips á braut. Leia konungsdóttir fell á
harkaklæði ok vas ósǭr, ok með handalæti segir hon, at þeir Hani ætti at
fylgja henni.
Tsiubakka óttaðisk mjǫk at hlaupa, því at hann kenndi nekkvat fúit, þat es
hann kvað vesa verra an harki einn. En Hólmgǫngu-Hani sagði at hann hirði
eigi hvat Tsiubakka kenndi, ok hratt honum ýr glugga. Þá hljóp Lúkr niðr
með. En Hólmgǫngu-Hani skaut síðustu ǫrum sínum, fyrr en hann hljóp sjálfr.
“Unaðsǫm mey,” segir hann hleypandi, “En ek veit eigi enn, hvárt ek koma til
at frjǭlsa hana, eða drepa hana.”
XXXII. Kapítuli: Frá bardaga á harkabáti
Nú es þau vǭru komin á harkabát, fá þau eigi komizk undan, því at
Veiði-Anakinn hafði gǫrt þat at álitum, at fjandmenn hans mætti felask þar,
ok kvað hann yfir þat skip galdra, svá at menn vǭru gildraðir þar sem
melrakkar í gildru, ok þat vápn, es maðr þar hóf upp, brásk í mót sik. Ok þá
setti hann orm stóran í þeim báti, ok sá dreki brenndi harka þá es bátrinn
kom firr frá skipi Dauðastjǫrnu, fyrr en bátrinn kom aptr til Dauðastjǫrnu.
Ok þess vænti Veiðr, at engi maðr fengi þar lifat lengi.
En þau Hólmgǫngu-Hani vissu eigi at bátrinn vas galdraðr, ok þess vegna
skaut Hólmgǫngu-Hani Dauðastjǫrnu ǫru, en sjá ǫr flaug aptr ok sótti heldr
hann, ok fengi Hólmgǫngu-Hani harðla forðask hana.
“Eigi skjót!” segir Lúkr, “Ek reynda fyrr en þú komt. Galdr liggr yfir
bátinn.”
“Ok kastaðu niðr boga þann!” segir Leia konungsdóttir, “Eða skaltu ifalaust
drepa øss ǫll.”