En es sjá hermaðr snerisk við ok vildi bera þessi tíðendi Tarkni, kastaði
Hólmgǫngu-Hani øxi sinni ok felldi manninn. Tveir Stormhermenn sǭ at
Hólmgǫngu-Hani slær þenna mann. Tekr sína øxi hverr þeira í hǫnd sér ok fara
til fulltings við hann. Lúkr versk þeim með miklum mjúkleik en sækir at þeim
með miklu afli og ǫruggleik sem it óarga dýr. Stormhermenninir verða brátt
drepnir af Lúki því at þeir hǫfðu skammskeftar øxar en Lúkr lagði spjótinu
Víga-Óbívans hart ok tíðum.
Maðr á skutþilju heyrir vápnabrakit, ok kallaði hátt, “Hvat kom fyr þar í?”
“Etki,” kallaði Hólmgǫngu-Hani, “Allt es í lagi. Þar reis at undir króki ok
keyrði at skipit, ok fellu nekkver vǭpn á þiljur. Kenndizk ér eigi ina
sterka ólgu þar uppi?”
“Kenndumk eigi þessa ólgu es þú nefnir, en mon ek senda menn niðr til þess
at hrjóða þiljurnar,” segir hermaðrinn.
“Nei,” segir Hólmgǫngu-Hani, “Es þat øss eigi nauðsyn.”
“Hverr es þar kominn?” segir hermaðrinn, ok sté niðr til þess at líta at
Hólmgǫngu-Hana, “Eða hvaðan komsk þú at?” En Hólmgǫngu-Hani hleypr at með
øxi reiða ok hjó til fótar manns ok drap hann.
“Mér leiddisk þetta samtal,” segir Hólmgǫngu-Hani, en þá kallaði hátt á Lúk,
“Lúkr! Aðrir fylgja honum snart!”
Lúkr rannsakaði rúm í dýflissu ok kom at því, es helt konungsdóttur Leiu.