“Satt segirðu, Tsiuvi,” segir Hólmgǫngu-Hani, “Hvar fannt þú karlhrotu þann,
Lúkr?”
“Hǫfðingr es hann,” segir Lúkr, “Ok striðshetja. Ok hefik eigi heyrt at
nekkvert ráð es dottit í hug þér.” En þá leit hann til Tsiubakkas. “Þat
þykki mér ráð, at vit heptim frískan bandingja várn.”
Tsiubakka mislíkaði þetta mjǫk, en Hólmgǫngu-Hani skynjaði ætlun Lúks ok gaf
ró reiði Tsiubakkas, “Ok hygg ek, at ek vita þaz hann ætlar.”
Þá létu þeir reip á hendrnar Tsiubakka, ok es þeir vǭru búnir at ganga aptr
á Dauðastjǫrnu, mælti Þrípíó: “En bokki sæll, hvat ættum vit Artú at gøra
meðan ér á Dauðastjǫrnu? Hvat gørum vit ef hermenn finna okkr?”
“Þat es dyrrnar þar,” segir Hólmgǫngu-Hani, “Ok fáið it þær lokaðar. Ok
beðit Hvíta-Krist ykkarn þess, at þeir komi eigi með øxar.”
XXXI. Kapítuli: Frá frjǭlsun Leiu konungsdóttir
Nú taka þeir Hólmgǫngu-Hani bát, ok róa þeir at Dauðastjǫrnu, en es
Tsiubakka inn fríski á bátinum bundinn sem bandingi. Hólmgǫngu-Hani ok Lúkr
klæddusk aptr hvítum brynjum þeira norrœnnu hermanna, es síðari menn kǫlluðu
Stormhermenn, því at sá herr fell inn í Aldiranborg sem in mesta stormhrina,
ok brenndi þá borg ok allt þat es í vas, ok at svá gǫru, drógusk þeira hvítu
hjálmar út aptr roðnir dreyra, sem blóðugr eisandi boði.
Á Dauðastjǫrnu vǭru margir menn þeir es undruðu Tsiubakkas hæð ok breidd. Ok
es þeir kvǭmu at dýflissu, spyrr Stormhermaðr, “Hvert berið it þenna
rísuliga mann?”
“Til dýflissu,” segir Lúkr, “Ok vas hann á skipi því es Veiðr fangaði.”
En Stormhermaðr sagði, “Hefik eigi þat heyrt sagt, at nekkverr maðr fannsk á
skipi því, ok megum vér fyrst segja Tarkni Stórmofsjarli frá þessu.”