kjótt, já!” segir Hólmgǫngu-Hani, “Svá skjótt, at ef ek misreikna, mønum vér
snart standa undir þau norrœnu skip þar! Ok slíkt væri eigi nytsamlegt.
Láttu okkr Tsiubakka reikna leið óra! Sittu nú! Snart monum vér fara
skjótara en þú fengir vel trúat.”
Ok svá vas; skipit fór svá skjótt þá, at engi skip Falfaðins fengi því
fylgdu.
*
Síðarr Hani sjándi at allir vǭru grimmir enn, snerisk í móti þeim
Víga-Óbivani, segjandi, “Ér fengið mǫnnum Falfaðins konungs ok skipum hans
gleymdum. Engi fengi øss fylgdum, þá es vér fǫrum svá skjótt sem nú.”
En allir þǫgðu.
“Þat es eigi yðr nauðsyn,” segir Hólmgǫngu-Hani, “At þakka mér samtímis.”
Þeir þǫgðu enn, en Víga-Óbívan lét sem hǫfuðverkr væri á hann.
“Hvat angrar þik, Víga-Óbívan?” spyrr Lúkr.
“Þat vas sem ek heyrða þúsundir rausta hrópa út óttafullar,” kvað
Víga-Óbívan, “En þær þǫgðu allar sem skyndilegast. Óttumk ek, at menn deyi
óhefndir í dag.”
“Þú mont kveðask vesa maðr forspár,” segir Hólmgǫngu-Hani, “En menn deyja
óhefndir hverjan dag.”
Artú Dítússon ok Tsiubakka inn fríski tefldu í horni, en Artú tefldi
Tsiubakka ávallt upp. Tsiubakka vas inn reiðasti, því at hann vas vanr at
tefla alla upp, þá es tefldi við sik. En Artú spottaði hann á frísku, þvi at
hann kunni þessa tungu at tala.
“Þú ert eigi maðr víss,” segir Hólmgǫngu-Hani Artú, ok Þrípíó sneri orðum
hans í írsku, “Ræð ek þér þat, at þú látir Frískinn fá sigr.”
“En fyr hví þat, bokki sæll?” spyrr Þrípíó, “Fyr hví ræðr þú eigi Frískinum,
at hann láti Írann fá sigr?”
“Því at Írar eru eigi vanir at slíta mann á sundr, ef þeir fái eigi sigr á
taflborði,” kvað Hólmgǫngu-Hani.