Kvað Víga-Óbívan, “Fœr mik þá til Mósæslastaða, ok þar ætla ek at sœkja
nekkvern mann, sá es fengi fœrðan mik til Aldiransveita. Þar eru margir,
þeir es hatask við Falfaðin konung. En ek vilda eigi fara þangat svá lengi
einn saman, ok ek hefi engi hest sem þinn.”
En þá es þeir hǫfðu farit nekkvat í Gunganhraun, sá þeir marga tjalda ok
hesta brennda, ok nái manna òk.
“Þessir eru þeir menn, es okkr Artú þrælkaða,” segir Þrípíó.
“Hann hefir rétt,” segir Lúkr, “Þessir eru Javasynir ok þeira menn, es seldu
þrælana í hendr Óni frænda mínum. En hverr vildi brenna þá alla inn?
Tuskinssynir? Þessi spor hér eru sem þau es hestar þeira gøra – ríða
Tuskinssynir furðulega stórum hestum. Enn hǫfðu Tuskinssynir ok Javasynir
gríð sett; Útíni Javason vas Tuskins dóttir kvæntr.”
Víga-Óbívan segir, “Eigi vǭru þessi verk Tuskinssona, en þeir es gørðu
þessi, vildu láta øss trúa svá. Þessi hestaspor renna samhliða, en
Tustkinssynir ríða jafnan í halarófu fyrir því at þeir vildu eigi láta
fjándmenn þeira telja sik. Ok þessar ǫrvar – engi es bogmaðr á Íslandi svá
dugandi. En konungsmenn eru frægir vegna bogmannanna. Ef maðr vill bogmaðr
konungs verða, hlýtr hann at skjóta með bakkakólfi í gǫgnum uxahúð
hráblauta, es hekk á ási einum.”
“Fyrir hví vildu konungsmenn fara frá Nóregi til Íslands til þess at drepa
ránsmenn?” spurði Lúkr, en sér hann Þrípíó ok Artú, “Þeir munu vesa komnir
til þess at finna Írana, ok frægi þeir at Javasynir tóku þá, síðan frægi
þeir at þeir seldu þá, ok at þeir búa nú… heima!”
“Eigi far þangat, Lúkr!” œpti Víga-Óbívan upp, “Þat es líklegast, at þeir
konungsmenn eru farnir nú þegar. Þú munt finna þar engum at hefna frænda
þinna!” En Lúkr reið hesti sínum heim.