En Anakinn hló. "Hvat gagn er í honum? Seiðr einn mun bjarga þér, Paðéma. Ek
hefi trúnarðareiða svarna Falfaðni konungi sakir ykkar barns - svá at þit
fengið lifat, ok lifat konunglega, sem sómir ykkr. Farirðu með Víga-Óbívan,
fyrirspár konungr at þú deyir á Íslandi. Svík mik eigi, Paðéma. Ek em
þrælborinn, en ek em orðinn jarl - ok at lyktum fæ ek jarl biðja þín."
"Nei, Anakinn," segir Paðéma dróttning, "Komdu með mik, ok hjálpaðu mér við
at ala barn okkart á Írlandi. Komdu undan nú! Þat er of seint síðara."
"Skynjarðu eigi?" segir Anakinn himingangari, "Fyrir hví rennrðu nú ór
Nóregi, er ek em orðinn ríkr í Nóregi, ok Nóregr sjálfr er orðinn
friðsamlegr fyrir mik? Ok eptir sjá uppreisn í móti konungi er sløkkt, ok
seiðr hefir þér borgnni, fyrir hví skyla ek seiða aptr? Vit skulum setja
niðr seið, ok vit skulum stjórna Nóregi, já Írlandi ok!"
En hvat Paðéma dróttning svaraði, heyrði Anakinn himingangari ekki, því at
skipit var seglit of langt. Anakinn reiddisk mjok Paðému dróttninu, því at
svá honum þóttisk, at hon væri falssamleg, ok fylgði Víga-Óbívani
illgjarnlega eða heimsklega. Ok því at hann var orðinn inn mesti seiðmaðr,
rétti hann silfrhondina fram, ok lét sem hann kofði hana. Ok á skipi hennar,
fell hon til þilja í óviti, sem kona kofð, ok allir þar undruðusk þenna
seið, því at engi maðr snart hana.