Nú er þar til máls at taka, er þeir Víga-Óbívan ok Anakinn eru, at þeir riðu
austr til Hornafjarðar. Fylgðu Víga-Óbívani flestir allir þingmenn hans.
Fluttu þeir þá austr voru sína ok onnur fong ok fargogn, þau er þeir skyldu
hafa með sér. Síðan bjoggu þeir skip sitt. Var Víga-Óbívan við skip, þar til
er búit var. En þegar er byr gaf, létu þeir í haf. Hofðu þeir langa útivist
ok veðráttu illa; fóru þeir hundvillir.
Þat var einu hverju sinni, at þeir fengu áfoll stór þrjú nokkur, ok sagði
Víga-Óbívan þá, at þeir væri nær londum ok þetta væri grunnfoll. Þoka var á
mikil, en veðrit óx, svá at gerði at þeim hríð mikla. Fundu þeir eigi, fyrr
en þá keyrði á land upp um nótt, ok varð þar mannbjorg, en skip brotnaði
allt í spán, en fé máttu þeir ekki bjarga. Urðu þeir at leita sér verma.
En um daginn eptir gengu þeir upp á hæð nokkura. Var þá veðr gott.
Víga-Óbívan spurði, ef þeir menn kenndi land þetta, er farit hofðu áðr.
Tveir váru menn, þeir er kenndu landit ok sogðu þá vera komna við Írland í
Þíðborg. "Fá máttu vér betri landtoku," segir Víga-Óbívan, "því at Paðéma in
væna Rúvísdóttir ræðr hér. Við henni ok Falfaðni er þat ekki mart." Leituðu
þeir sér leynis ok reyttu á sik mosa ok lágu þar nokkura stund ok eigi
langa, áðr Víga-Óbívan mælti: "Ekki skulu vér hér lengr liggja, svá at
landsmenn verði við þat varir." Stóðu þeir upp síðan ok gerðu ráð sitt.
Víga-Óbívan mælti: "Ganga skulu vér á vald dróttningarinnar; gerir oss ekki
annat, því at dróttning hefir at líku líf várt, ef hon vill eptir því
leita." Ganga þeir þá allir í braut þaðan. Víga-Óbívan mælti, at þær skyldu
engum manni segja tíðendin eða frá ferðum sinni, fyrr en hann segði
dróttningu.