Sigtryggur konungur vakti þá til um erindi sín við Sigurð jarl og bað hann
fara til orustu með sér í móti Brjáni konungi. Jarl var lengi erfiður en þar
kom um síðir að hann gerði á kost. Mælti hann það til að eiga móður hans og
vera síðan konungur á Írlandi ef þeir felldu Brján. En allir löttu Sigurð
jarl í að ganga og týði ekki. Skildu þeir að því að Sigurður jarl hét
ferðinni en Sigtryggur konungur hét honum móður sinni og konungdómi. Var svo
mælt að Sigurður jarl skyldi kominn með her sinn allan til Dyflinnar að
pálmsunnudegi.
Fór Sigtryggur konungur þá suður til Írlands og sagði Kormlöðu móður sinni
að jarl hafði í gengið og svo hvað hann hafði til unnið. Hún lét vel yfir
því en kvað þau þó skyldu draga að meira lið. Sigtryggur spurði hvaðan þess
væri að von.
Hún sagði að víkingar tveir lágu úti fyrir vestan Mön og höfðu þrjá tigu
skipa "og svo harðfengir að ekki stendur við. Heitir annar Óspakur en annar
Bróðir. Þú skalt fara til móts við þá og lát ekki að skorta að koma þeim í
með þér hvað sem þeir mæla til."
Sigtryggur konungur fer nú og leitar víkinganna og fann þá fyrir utan Mön.
Ber Sigtryggur konungur þegar upp erindi sín en Bróðir skarst undan allt til
þess er Sigtryggur konungur hét honum konungdómi og móður sinni. Og skyldi
þetta fara svo hljótt að Sigurður jarl yrði eigi vís. Hann skyldi og koma
fyrir pálmsunnudag með her sinn til Dyflinnar. Sigtryggur konungur fór heim
til móður sinnar og sagði henni hvar þá var komið.
Eftir þetta talast þeir við Óspakur og Bróðir. Sagði þá Bróðir Óspaki alla
viðræðu þeirra Sigtryggs og bað hann fara til bardaga með sér í móti Brjáni
konungi og kvað sér mikið við liggja. Óspakur kvaðst eigi vilja berjast í
móti svo góðum konungi.