Ketill úr Mörk mælti: "Renna munum vér til hesta vorra og megum vér ekki við
haldast fyrir ofureflismönnum þessum."
Þeir runnu þá til hesta sinna og hljópu á bak. Þorgeir mælti: "Vilt þú að
við eltum þá og munum við enn geta drepið þá nokkura?"
"Sá ríður síðast," segir Kári, "að eg vil eigi drepa en það er Ketill úr
Mörk því að við eigum systur tvær en honum hefir farið þó best í málum vorum
áður."
Stigu þeir þá á hesta sína og riðu þar til er þeir komu heim í Holt. Lét
Þorgeir þá bræður sína fara austur í Skóga því að þeir áttu þar annað bú og
því að Þorgeir vildi eigi að bræður hans mætti kalla griðníðinga. Hafði
Þorgeir þar þá mannmargt svo að aldrei var þar færra vígra karla en þrír
tigir. Var þar þá gleði mikil. Þótti mönnum Þorgeir mjög hafa vaxið og
framið sig og báðir þeir Kári. Höfðu menn í minnum mjög eftirreið þeirra er
þeir riðu tveir að fimmtán mönnum og drápu þá fimm en renndu þeim tíu er
undan komust.
Nú er frá þeim Katli að segja að þeir riðu sem mest máttu þeir til þess er
þeir komu heim til Svínafells og sögðu sínar farar eigi sléttar.
Flosi kvað slíks að von "og er yður þetta viðvörun," segir hann. "Skuluð þér
nú aldrei svo fara síðan."
Flosi var allra manna glaðastur og bestur heima að hitta. Og er svo sagt að
honum hafi flestir hlutir höfðinglegast gefnir verið. Var hann nú heima um
sumarið og svo um veturinn.
En um veturinn eftir jól kom Hallur af Síðu austan og Kolur son hans. Flosi
varð feginn komu hans. Töluðu þeir oft um málaferlin. Sagði Flosi að þeir
höfðu mikið afhroð nú goldið þegar. Hallur kvaðst nærgætur orðið hafa málum
þeirra. Flosi spurði hann þá ráðs hvað honum þætti þá líkast.
Hallur svarar: "Það legg eg til ráðs að þú sættist við Þorgeir ef kostur er
og mun hann þó vera vandur að allri sætt."