Þeir þökkuðu honum boð sitt og kváðust það þiggja mundu.
Þá kvað Móðólfur Ketilsson vísu:
Stafr lifir einn, þar er inni
unnfúrs viðir brunnu,
synir ollu því snjallir
Sigfúss, Níals húsa.
Nú er, Gollnis sonr, goldinn,
gekk eldr of sjöt rekka,
ljós brann hyr í húsum,
Höskulds bani hins röskva.
"Öðru nokkuru munum vér hælast mega," segir Flosi, "en því er Njáll hefir
inni brunnið því að það er engi frami."
Flosi gekk þá upp á gaflhlaðið og Glúmur Hildisson og nokkurir menn aðrir.
Þá mælti Glúmur: "Hvort mun Skarphéðinn nú dauður?"
En aðrir sögðu hann fyrir löngu dauðan mundu vera.
Þar gaus upp stundum eldurinn en stundum slokknaði niður. Þeir heyrðu þá
niðri í eldinum fyrir sér að kveðin var vísa:
Mundit mellu kindar
miðjungs brúar Iðja
Gunnr um geira sennu
galdrs bráregni halda,
er hræstykkins hlakka
hraustr síns vinir mínu
tryggvi eg óð og eggjar
undgengin spjör dundu.
Grani Gunnarsson mælti: "Hvort mun Skarphéðinn hafa kveðið vísu þessa lífs
eða dauður?"
"Engum getum mun eg um það leiða," segir Flosi.
"Leita viljum vér," segir Grani, "Skarphéðins eða annarra manna þeirra sem
hér hafa inni brunnið."
"Eigi skal það," segir Flosi, "og eru slíkt heimskir menn sem þú ert þar sem
menn munu safna liði um allt héraðið. Mun sá allur einn er nú á dvalar og
hinn er þá mun verða svo hræddur að eigi mun vita hvert hlaupa skal og er
það mitt ráð að vér ríðum allir í braut sem skjótast."
Flosi gekk þá skyndilega til hesta sinna og allir hans menn.
Flosi mælti til Geirmundar: "Hvort mun Ingjaldur heim að Keldum?"
Geirmundur kveðst ætla að hann mundi heima vera.
"Þar er sá maður," segir Flosi, "er rofið hefir eiða við oss og allan
trúnað."