"Karlmannlegt verk væri þetta," sagði Hildigunnur, "ef einn hefði að verið."

Hún tók skikkjuna og þerraði með blóðið allt og vafði þar í innan
blóðlifrarnar og braut svo saman og lagði niður í kistu sína.

Nú sendir hún mann upp til Grjótár að segja þangað tíðindin. Þar var Mörður
fyrir og hafði sagt áður tíðindin. Þar var og kominn Ketill úr Mörk.

Þorgerður mælti til Ketils: "Nú er Höskuldur dauður sem við vitum. Og mun þú
nú hverju þú hést þá er þú tókst hann til fósturs."

"Það má vera," segir Ketill, "að eg hafi þá ærið mörgu heitið því að eg
ætlaði ekki að þessir dagar mundu verða sem nú eru orðnir. Enda er eg við
vant um kominn því að náið er nef augum þar sem eg á dóttur Njáls."

"Hvort vilt þú," segir Þorgerður, "að Mörður lýsi víginu?"

"Eigi veit eg það," segir Ketill, "því að fleirum þykir mér sem illt leiði
af honum en gott."

En þegar er Mörður talaði við Ketil þá fór honum sem öðrum að svo þótti sem
Mörður mundi honum vera trúr og varð það ráð þeirra að Mörður skyldi lýsa
víginu og búa mál að öllu til þings.

Fór Mörður þá ofan í Ossabæ. Þangað komu níu búar þeir er næstir bjuggu
vettvangi. Mörður hafði tíu menn með sér. Hann sýnir búum sár Höskulds og
nefnir votta að benjum og nefnir mann til hvers sárs nema eins. Það lét hann
eigi sem hann vissi hver því hefði sært en því hafði hann sjálfur sært. En
hann lýsti víginu á hendur Skarphéðni en sárum á hendur bræðrum hans og
Kára. Síðan kvaddi hann heiman vettvangsbúa níu til alþingis. Eftir það reið
hann heim.

Hann fann nær aldrei Njálssonu en þó var styggt með þeim þá er þeir fundust
og var það ráðagerð þeirra.