"Það er eg mun fara heim fyrst en síðan mun eg fara upp til Grjótár og segja
þeim tíðindin og láta illa yfir verkinu. En eg veit víst að Þorgerður mun
biðja mig að eg lýsi víginu og mun eg það gera því að þeim mega það mest
málaspell verða. Eg mun og senda mann í Ossabæ og vita hversu skjótt þau
taki til ráða og mun sá spyrja þar tíðindin og mun eg láta sem eg taki af
þeim."
"Far þú svo með víst," segir Skarphéðinn.
Þeir bræður fóru heim og Kári. Og er þeir komu heim sögðu þeir Njáli
tíðindin.
"Hörmuleg tíðindi eru þetta," segir Njáll, "og er slíkt illt að vita því að
það er satt að segja að svo fellur mér þetta nær um trega að mér þætti betra
að hafa látið tvo sonu mína og lifði Höskuldur."
"Það er nokkur vorkunn," segir Skarphéðinn. "Þú ert maður gamall og er von
að þér falli nær."
"Eigi er það síður en elli," segir Njáll, "að eg veit gerr en þér hvað eftir
mun koma."
"Hvað mun eftir koma?" segir Skarphéðinn.
"Dauði minn," segir Njáll, "og konu minnar og allra sona minna."
"Hvað spáir þú fyrir mér?" segir Kári.
"Erfitt mun þeim veita að ganga í mót giftu þinni," segir Njáll, "því að þú
munt þeim öllum drjúgari verða."
Sjá einn hlutur var svo að Njáli féll svo nær að hann mátti aldrei
óklökkvandi um tala.
112. kafli
Hildigunnur vaknaði og fann að Höskuldur var í brautu úr rúminu. Hún mælti:
"Harðir hafa draumar verið og eigi góðir og leitið þér að honum Höskuldi."
Þeir leituðu hans um bæinn og fundu hann eigi. Þá hafði Hildigunnur klædda
sig. Fer hún þá og tveir menn með henni til gerðisins og finna þar Höskuld
veginn.
Þar kom þá og smalamaður Marðar Valgarðssonar og segir henni að þeir
Njálssynir hefðu farið neðan þaðan "og kallaði Skarphéðinn á mig og lýsti
víginu á hönd sér."