"Mörg eru til," segir hann, "að því sem vér höfum veðurföll haft, Eyjar eða
Skotland eða Írland."

Tveim nóttum síðar sáu þeir lönd á bæði borð en boða mikinn inn á fjörðinn.
Þeir köstuðu akkerum fyrir utan boðann. Þá tók að lægja veðrið en um
morguninn var logn. Sjá þeir þá fara þrettán skip út að sér.

Þá mælti Bárður: "Hvað skal nú til ráða taka því að menn þessir munu veita
oss aðsókn?"

Síðan ræddu þeir um hvort þeir skyldu verja sig eða gefast upp en áður þeir
höfðu ráðið komu að víkingar. Spurðu þá hvorir aðra að nöfnum, hvað
fyrirmenn hétu. Þá nefndust fyrirmenn kaupmanna og spurðu í móti hverjir
fyrir víkingum væru. Annar nefndist Grjótgarður en annar Snækólfur, synir
Moldans úr Dungalsbæ í Skotlandi, frændur Melkólfs Skotakonungs "og eru
kostir tveir af oss gervir," segir Grjótgarður, "að þér gangið á land en vér
munum taka fé yðvart. Hinn er annar að vér munum sækja að yður og drepa
hvern mann er vér náum."

Helgi svarar: "Það vilja kaupmenn að verja sig."

Þá mæltu kaupmenn: "Mæl þú alls vesall. Hverja vörn munum vér veita? Og er
fé fjörvi firra.

Grímur tók það ráð að hann æpti á víkinga og lét þá eigi heyra illan kurr
kaupmanna.

Bárður og Ólafur mæltu: "Hyggið þér eigi að Íslendingar muni gera spott að
látum yðrum? Takið nú heldur vopn yður og verjum oss." Tóku þeir þá allir
vopn sín og festu það með sér að þeir skyldu aldrei upp gefast meðan þeir
mættu verja sig.


84. kafli

Víkingar skjóta nú á þá og tókst nú orusta og verja kaupmenn sig vel.
Snækólfur hleypur að Ólafi og leggur í gegnum hann með spjóti. Grímur leggur
til Snækólfs spjóti og svo fast að hann féll útbyrðis. Helgi sneri þá til
móts við Grím og ráku þeir ofan alla víkinga og jafnan voru þeir Njálssynir
þar er mest þurfti. Víkingar kölluðu og báðu kaupmenn upp gefast en þeir
sögðu að þeir skyldu aldrei upp gefast.