Gunnar lét ekki á sig finna að honum þætti eigi góð sættin. Gunnar spurði
Njál að fé því er hann hafði fengið honum til varðveislu. Njáll hafði
ávaxtað féið og greiddi þá fram allt og stóðst það á endum og það er Gunnar
átti að gjalda fyrir sig.

Ríða menn nú heim.

Þeir Njáll og Gunnar riðu báðir samt af þingi.

Þá mælti Njáll til Gunnars: "Geym nú svo til félagi að þú halt sætt þessa og
mun hvað við höfum við mælst. Og svo sem þér varð hin fyrri utanferð mikil
til sæmdar þá mun þér verða sjá miklu meir til sæmdar. Munt þú koma út með
mannvirðingu mikilli og verða maður gamall og mun engi maður hér þá á sporði
þér standa. En ef þú ferð eigi utan og rýfur sætt þína þá munt þú drepinn
vera hér á landi og er það illt að vita þeim er vinir þínir eru."

Gunnar kvaðst ekki ætla að rjúfa sættir.

Gunnar ríður heim og segir sættina. Rannveig móðir hans kvað það vel að hann
færi utan og ættu þeir við annan að deila fyrst.


75. kafli

Þráinn Sigfússon sagði það konu sinni að hann ætlaði að fara utan það sumar.
Hún kvað það vel vera. Tók hann sér þá fari með Högna hinum hvíta. Gunnar
tók sér fari með Arnfinni hinum víkverska og Kolskeggur bróðir hans.

Þeir Grímur og Helgi Njálssynir báðu föður sinn að hann leyfði þeim að fara
utan.

Njáll mælti: "Erfið mun ykkur verða utanferð sjá svo að tvísýnt mun ykkur
verða þykja hvort þið haldið lífinu en þó munuð þið fá sæmd í sumu og
mannvirðing en eigi örvænt að af leiði vandræði er þið komið út."

Þeir báðu jafnan að fara og það varð að hann bað þá fara ef þeir vildu. Réðu
þeir sér þá far með Bárði svarta og Ólafi syni Ketils úr Eldu. Og er nú
mikil umræða á að mjög leysist á braut hinir betri menn úr sveitinni.

Þeir voru þá frumvaxta synir Gunnars, Högni og Grani. Þeir voru menn
óskaplíkir. Hafði Grani mikið af skaplyndi móður sinnar en Högni var vel að
sér.