Nú ríða menn heim af þingi. Og er Gunnar kom heim mælti hann til Sigmundar:
"Meiri ert þú ógiftumaður en eg ætlaði og hefir þú til ills þína mennt. En
þó hefi eg nú gervan þig sáttan við Njál og sonu hans og skyldir þú nú eigi
annarri flugu láta koma í munn þér. Ert þú mér ekki skaplíkur. Þú ferð með
spott og háð en það er ekki mitt skap. Kemur þú þér því vel við Hallgerði að
þið eigið meir skap saman."
Gunnar taldi á hann langa hríð en Sigmundur svaraði honum vel og kvaðst meir
hans ráðum skyldu fram fara þaðan af en þar til hafði verið. Gunnar sagði
honum þá hlýða mundu. Hélst með því nokkura hríð.
Jafnan mæltust þeir vel við, Gunnar og Njáll og synir hans, þó að fátt væri
meðal annars liðsins.
Sá atburður varð að farandi konur komu til Hlíðarenda frá Bergþórshvoli. Þær
voru málgar og heldur illorðar. Hallgerður sat í dyngju því að hún var því
vön. Þar var Þorgerður dóttir hennar og Þráinn. Þar var og Sigmundur og
fjöldi kvenna. Gunnar var eigi þar né Kolskeggur. Farandkonur þessar gengu
inn í dyngjuna. Hallgerður heilsaði þeim og lét gefa þeim rúm. Hún spurði að
tíðindum en þær kváðust engi segja. Hallgerður spurði hvar þær hefðu verið
um nóttina. Þær sögðust verið hafa að Bergþórshvoli.
"Hvað hafðist Njáll að?" segir Hallgerður.
"Stritaðist hann við að sitja," sögðu þær.
"Hvað gerðu synir Njáls?" sagði Hallgerður, "þeir þykjast helst menn."
"Miklir eru þeir að vallarsýn en óreyndir eru þeir mjög," sögðu þær.
"Skarphéðinn hvatti öxi, Grímur skefti spjót, Helgi hnauð hjalt á sverð,
Höskuldur treysti mundriða í skildi."
"Til stórræða nokkurra munu þeir ætla," segir Hallgerður.
"Eigi vitum við það," segja þær.
"Hvað gerðu húskarlar Njáls?" segir Hallgerður.
Þær svöruðu: "Eigi vissum við hvað sumir gerðu en einn ók skarni á hóla."