Sigmundur kom austan og þeir félagar. Hallgerður sagði þeim að Þórður var
heima en hann skyldi þegar til þings ríða á fárra nátta fresti.
"Mun ykkur nú færi á við hann," segir hún, "en ef þetta ber undan náið þið
honum eigi."
Menn komu til Hlíðarenda frá Þórólfsfelli og sögðu Hallgerði að Þórður var
þar.
Hallgerður gekk til Þráins og Sigmundar og mælti: "Nú er Þórður í
Þórólfsfelli og er yður nú ráð að vega að honum er hann fer heim."
"Það skulum vér nú gera," segir Sigmundur.
Gengu þeir þá út og tóku vopn sín og hesta og riðu á leið fyrir hann.
Sigmundur mælti til Þráins: "Nú skalt þú ekki að gera því að oss mun eigi
alla til þurfa."
"Svo mun eg gera," segir hann.
Þá reið Þórður að þeim litlu síðar.
Sigmundur mælti til hans: "Gef þú upp vopn þín því að nú skalt þú deyja."
"Eigi skal það," segir Þórður, "gakk þú til einvígis við mig."
"Eigi skal það," segir Sigmundur, "þess skulum vér njóta að vér erum fleiri.
En eigi er kynlegt að Skarphéðinn sé hraustur því að það er mælt að
fjórðungi bregði til fósturs."
"Að því mun þér verða," segir Þórður, "því að Skarphéðinn mun mín hefna."
Síðan sækja þeir að honum og brýtur hann spjót fyrir hvorumtveggja þeirra.
Svo varðist hann vel. Þá hjó Skjöldur af honum höndina og varðist hann þá
með annarri nokkura stund þar til er Sigmundur lagði í gegnum hann. Féll
hann þá dauður til jarðar. Þeir báru að honum torf og grjót.
Þráinn mælti: "Vér höfum illt verk unnið og munu synir Njáls illa kunna
víginu þá er þeir spyrja."
Þeir riðu heim og sögðu Hallgerði. Hún lét vel yfir víginu.
Rannveig mælti, móðir Gunnars: "Það er mælt Sigmundur að skamma stund verður
hönd höggi fegin enda mun hér svo. En þó mun Gunnar leysa þig af þessu máli.
En ef Hallgerður kemur annarri flugu í munn þér þá verður það þinn bani."
Hallgerður sendi mann til Bergþórshvols að segja vígið en annan sendi hún
til þings að segja Gunnari. Bergþóra kvaðst ekki mundu berja Hallgerði
illyrðum um slíkt, kvað það enga hefnd fyrir svo mikið mál.