En eftir veisluna bauð Njáll Þórhalli Ásgrímssyni til fósturs og fór hann
til hans og var með honum lengi síðan. Hann unni meira Njáli en föður sínum.
Njáll kenndi honum lög svo að hann varð mestur lögmaður á Íslandi.


28. kafli

Skip kom út í Arnarbælisós og stýrði skipinu Hallvarður hvíti, víkverskur
maður. Hann fór til vistar til Hlíðarenda og var með Gunnari um veturinn og
bað hann jafnan að hann skyldi fara utan. Gunnar talaði fátt um og tók á
engu ólíklega. Og um vorið fór hann til Bergþórshvols og spurði Njál hve
ráðlegt honum þætti að hann færi utan.

"Ráðlegt þykir mér það," segir Njáll, "munt þú þér þar vel koma sem þú ert."

"Vilt þú nokkuð taka við fjárfari mínu," segir Gunnar, "meðan eg er í brautu
því að eg vil að Kolskeggur bróðir minn fari með mér en eg vildi að þú sæir
um búið meðan með móður minni."

"Ekki skal það við nema," segir Njáll, "allt skal eg styðja þig um það er þú
vilt."

"Vel mun þér fara," segir Gunnar.

Ríður hann þá heim.

Austmaður kom enn á tal við Gunnar að hann mundi utan fara. Gunnar spyr ef
hann hefði nokkuð siglt til annarra landa.

Hann kveðst siglt hafa til landa þeirra allra er voru meðal Noregs og
Garðaríkis "og svo hafi eg siglt til Bjarmalands."

"Vilt þú sigla með mér í Austurveg?" segir Gunnar.

"Það vil eg víst," segir hann.

Síðan réð Gunnar utanferð sína með honum. Njáll tók við öllu fjárfari
Gunnars.


29. kafli

Gunnar fór utan og Kolskeggur bróðir hans með honum. Þeir sigldu til
Túnbergs og voru þar um veturinn. Þá var orðið höfðingjaskipti í Noregi. Var
þá dauður Haraldur gráfeldur og Gunnhildur. Réð þá ríki Hákon jarl
Sigurðarson, Hákonarsonar, Grjótgarðssonar. Móðir hans hét Bergljót og var
dóttir Þóris jarls þegjanda. Móðir hennar hét Ólöf árbót og var dóttir
Haralds hins hárfagra.