Nú koma menn til veislunnar og sat Hallgerður á palli og var brúðurin allkát
og gekk Þjóstólfur jafnan til tals við hana en stundum talar hann við Svan
og fannst mönnum mikið um tal þeirra. Veislan fór vel fram. Höskuldur leysti
út fé Hallgerðar með hinum besta greiðskap.

Síðan mælti hann til Hrúts: "Skal eg nokkurar gjafar fram leggja?"

Hrútur svaraði: "Kostur mun þér af tómi að eyða fé þínu fyrir Hallgerði og
lát hér stað nema."


11. kafli

Þorvaldur reið heim frá boðinu og kona hans með honum og Þjóstólfur. Hann
fylgdi hesti Hallgerðar og töluðu þau jafnan.

Ósvífur veik að syni sínum og mælti: "Unir þú vel ráðinu eða hversu fór tal
með ykkur?"

"Vel," segir hann, "alla blíðu lét hún uppi við mig og mátt þú sjá mót á er
hún hlær við hvert orð."

"Eigi ætla eg hlátur hennar jafngóðan sem þú," segir Ósvífur, "en það mun þó
síðar reynast."

Þau ríða þar til er þau koma heim. Um kveldið sat hún hjá bónda sínum og
skipaði Þjóstólfi hið næsta sér innar frá. Fátt áttust þeir við Þjóstólfur
og Þorvaldur og varð þeim fátt að orðum og fór svo fram um veturinn.

Hallgerður var fengsöm og stórlynd enda kallaði hún til alls þess er aðrir
áttu í nánd og hafði allt í sukki. En er voraði var þar búskortur og skorti
bæði mjöl og skreið.

Hallgerður kom að máli við Þorvald og ræddi: "Eigi munt þú þurfa að sitja
til alls því bæði þarf í búið mjöl og skreið."

Þorvaldur mælti: "Ekki fékk eg nú minna til bús en vant var og entist þá
allt á sumar fram."

Hallgerður mælti: "Ekki fer eg að því þó að þú hafir svelt þig til fjár og
faðir þinn."

Þá reiddist Þorvaldur og laust hana í andlitið svo að blæddi og gekk síðan í
braut og kvaddi húskarla sína með sér og hrundu þeir fram skútu og hljópu
þar á átta karlar og reru út í Bjarneyjar. Tók hann þar skreið sína og mjöl.

Nú er að segja frá Hallgerði að hún sat úti og var skapþungt.