Kona ein var við vatnit ok þó lérept sín. Hon sér ferð
manna. Griðkona sjá sópar saman léreptunum ok hleypr
heim. Hon kastar þeim niðr úti hjá viðarkesti, en hleypr inn.
Hrafnkell var þá eigi upp staðinn, ok nökkurir vilðarmenn
lágu í skálanum, en verkmenn váru til iðnar farnir. Þetta var 725
um heyjaannir.
Konan tók til orða, er hon kom inn: 'Satt er flest þat, er
fornkveðit er, at svá ergisk hverr sem eldisk. Verðr sú lítil
virðing, sem snimma leggsk á, ef maðr lætr síðan sjálfr af með
ósóma ok hefir eigi traust til at reka þess réttar nökkurt sinni, 730
ok eru slík mikil undr um þann mann, sem hraustr hefir verit.
Nú er annan veg þeira lífi, er upp vaxa með föður sínum, ok
þykkja yðr einskis háttar hjá yðr, en þá er þeir eru frumvaxta,
fara land af landi ok þykkja þar mestháttar, sem þá koma þeir,
koma við þat út ok þykkjask þá höfðingjum meiri. Eyvindr 735
Bjarnason reið hér yfir á á Skálavaði með svá fagran skjöld, at
ljómaði af. Er hann svá menntr, at hefnd væri í honum.'
Lætr griðkonan ganga af kappi.
Hrafnkell ríss upp ok svarar henni, 'Kann vera, at þú hjalir
helzti margt satt -- eigi fyrir því, at þér gangi gott til. Er nú 740
vel, at þér aukisk erfiði. Far þú hart suðr á Víðivöllu eptir
Hallsteinssonum, Sighvati ok Snorra. Bið þá skjótt til mín
koma með þá menn, sem þar eru vápnfœrir.'