Here’s the next instalment of Hrafnkel’s Saga.

Kveðja

Alan

Þat var einn morgin snimma, at Þorbjörn karl vaknar. Hann
310 vekr Sám ok bað hann upp standa. 'Má ek ekki sofa.'
Sámr stendr upp ok ferr í klæði sín. Þeir ganga út ok ofan at
Øxará, fyrir neðan brúna. Þar þvá þeir sér.
Þorbjörn mælti við Sám: 'Þat er ráð mitt, at þú látir reka
at hesta vára, ok búumsk heim. Er nú sét, at oss vill ekki annat
315 en svívirðing.'
Sámr svarar: 'Þat er vel, af því at þú vildir ekki annat en
deila við Hrafnkel ok vildir eigi þá kosti þiggja, er margr mundi
gjarna þegit hafa, sá er eptir sinn náunga átti at sjá. Frýðir þú
oss mjök hugar ok öllum þeim, er í þetta mál vildu eigi ganga
320 með þér. Skal ek nú ok aldri fyrr af láta en mér þykkir fyrir
ván komit, at ek geta nökkut at gert."

Þá fær Þorbirni svá mjök, at hann grætr.
Þá sjá þeir vestan at ánni, hóti neðar en þeir sátu, hvar fimm
menn gengu saman frá einni búð. Sá var hár maðr ok ekki
325 þrekligr, er fyrstr gekk, í laufgronum kyrtli ok hafði búit
sverð í hendi, réttleitr maðr ok rauðlitaðr ok vel í yfirbragði,
ljósjarpr á hár ok mjök hærðr. Sjá maðr var auðkenniligr, því
at hann hafði Ijósan lepp í hári sínu inum vinstra megin.
Sámr mælti: 'Stöndum upp ok göngum vestr yfir ána til
330 móts við þessa menn.'