Post translations and questions beginning November 1.
Post comments and answers beginning November 15.
--------------------------------------------------------
Einarr kvað sér eigi mundu svá meingefit at ríða þeim hesti,
er honum var bannat, ef þó væri mõrg
õnnur til.
Einarr ferr nú heim eptir klæðum sínum ok flytr heim á Aðalból.
Síðan var fœrt (foert) í sel fram í Hrafnkelsdal,
þar sem heitir á Grjótteigsseli.
Einari ferr allvel at um sumarit,
svá at aldri verðr sauðvant fram allt til miðsumars,
en þá var vant nær þremr tigum ásauðar eina nótt.
Leitar Einarr um alla haga ok finnr eigi.
Honum var vant nær viku.
Þat var einn morgin, at Einarr gekk út snimma,
ok er þá létt af allri sunnanþokunni ok úrinu.
Hann tekr staf í hõnd sér, beizl ok
þófa.
Gengr hann þá fram yfir ána Grjótteigsá.
Hon fell fyrir framan selit.
En þar á eyrunum lá fé þat, er heima hafði verit um kveldit.
Hann støkkði því heim at selinu,
en ferr at leita hins, er vant var áðr.
Hann sér nú stóðhrossin fram á eyrunum
ok hugsar at hõndla sér hross nõkkurt til reiðar ok þóttisk vita,
at hann mundi fljótara yfir bera, ef hann riði heldr en gengi.
Ok er hann kom til hrossanna, þá elti hann þau,
ok váru þau nú skjõrr, er aldri váru võn at ganga undan manni,
nema Freyfaxi einn.
Hann var svá kyrr sem hann væri grafinn niðr.
Einarr veit, at líðr morgunninn, ok hyggr,
at Hrafnkell mundi eigi vita, þótt hann riði hestinum.
Nú tekr hann hestinn ok slær við beizli,
lætr þófa á bak hestinum undir sik ok ríðr upp hjá Grjótárgili,
svá upp til jõkla ok vestr með jõklunum,
þar sem Jõkulsá fellr undir þeim,
svá ofan með ánni til Reykjasels.